برخاطرم غباری ننشیند از جفایش

آئینه ی محبت، زنگار برنتابد

قطع امید من کند دم بدم از وصال خود

تا نکنم دل حزین شاد به انتظار هم

ای اهل شوق وقت گریبان دریدن است

دست مرا به سوی گریبان که می برد؟

به گرد خاطرم ای خوشدلی، چه می گذری

کدام روز مرا با تو آشنائی بود؟

مردم از محرومی و شادم که نومید از تو ساخت

تلخی جان کندنم امیدواران شما

گرد سر میگردم امشب شمع این کاشانه را

تا بیاموزم طریق سوختن پروانه را

به عاشقان جگر چاک چون رسی اهلی؟

به یک دو چاک که در جیب پیرهن کردی

ساکنان سر کوی تو نباشند به هوش

کآن زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

هزار جهد بکردم که سرّ عشق بپوشم

نبود بر سر آتش میسّرم که نجوشم

بگذشت بهار و وا نشد دل

این غنچه مگر شکفتنی نیست؟

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم

به طاقتی که ندارم، کدام بار کشم؟

ز شورانگیز خالی گشته حاصل دانه اشکم

که مرغ وصل هرگز گرد دام من نمی‌گردد

چنان زهر فراقی ریختی در ساغر جانم

که مرگ از تلخی آن گرد جان من نمی‌گردد

تلخ باشد زهر مرگ اما به شیرینی هنوز

می‌تواند تلخی هجران ز کام من برد

زنده در عشق چه سان بود نصیبی، مجنون

عشق آن روز مگر این همه دشوار نبود؟

شبها تو خفته، من به دعا کز تو دورباد

آه کسان که بهر تو در خون نشسته اند

نصیبم گشته چندان تلخکامی بعد هر کامی

که ممنونم ز گردون گر به کام من نمی گردد

وای به روزگار من در تو اگر اثر کند

ناله و آه نیم شب، گریه صبحگاهیم

عشق آمد و صبر از دل دیوانه برون رفت

صد شکر که بیگانه از این خانه برون رفت

یکسر مو دلت سفید نگشت

هیچ مو در تنت سیاه نماند

ای حسن توبه آن گهی کردی

که تو را قوت گناه نماند

ای غایب از دو دیده چنان در دل منی

کز لب گشودنت به من آزار می‌رسد