خو کرده دل اهل وفا با ستم تو

در خانه دل مایه شادی است غم تو

زد آتش داغ توام از سینه علم باز

چون شمع مرا سوخت ز سر تا بقدم باز

مخفیا دختران خطه زشت

چون غزالان مست میگردند

از پی مشتری بهر بازار

بند تنبان بدست میگردند

چون سایه دلا همره آن سرو روان باش

جایی که بجایی برسی در پی آن باش

کسی مقید عشق بتان تواند بود

که پیش تیر ملامت نشان تواند بود

اغیار ببالین من زار چه حاصل

بیمار تو را پرسش اغیار چه حاصل

خوبان شهر فتنه و آشوب میکنند

هر کار میکنند همه خوب میکنند

فلک سر مست میگردی ز جام نیلگون خود

اگر خواهی تو را هشیار سازم از جنون خود

باغبان از گل حدیثی گفت در گلزار خویش

عارضش دید و پشیمان گشت از گفتار خویش

بسینه چون در آمد تیر او جان کرد آهنکش

دلم از رشک او بگرفت در پهلوی خود تنگش

من کیستم بکوی بلا خانه ساخته

با نامردادی دل دیوانه ساخته

گهم دل بشکند گه ساغر عیشم ز دست افتد

مبادا دردمندی را شکستی بر شکست افتد

عهدی اگر آنشوخ کشد بی گنهانرا

المنه لله نداریم گناهی

بطرف گلستان بودم که ناگه شد دل از دستم

عجب شاخ گلی دیدم چو غنچه دل بر او بستم

من کیستم غریبی بی اعتبار خواری

در کوی نامرادی افتاده خاکساری

شد خانه من در سرمی همچو حبابی

مشکل که توان یافت چو من خانه خرابی

جدا ز شست تو چون تیر بی بیقرار توام

بهر زمین که نشسینم در انتطار توام

زان کمان ابرو مرا تیری که آید بر جگر

زخم او چشمی بود پر خون پی تیری دگر

به هر زمین که چکید آب چشم گریانم

دمید خار ملامت، گرفت دامانم

غریب بر سر کوی حبیب می میرم

بیا اجل که بجایی غریب می میرم

وه! چه خرامست قد یار را

بنده شوم آن قد و رفتار را