مجنون بگوشه ای ز جفای زمانه رفت

دیوانه اش مخوان که عجب عاقلانه رفت

آن نقطه ای که نیست وجودش دهان توست

موئی که هیچ عرض ندارد میان توست

من غریب نه یاری نه همدمی دارم

غریب درد دلی و عجب غمی دارم

دردا که مرا بر سر کویت نگذارند

یک چشم زدن دیدن رویت نگذارند

آن شوخ جفا جو که ز گل پیرهنستش

صد یوسف یعقوب بچاه ذقنستش

منم قریش که سر حلقه لو ندانم

امیر زاده ام و کل چپانیان دانم

زان خوشدلم که یار همی گفت با رقیب

سید قریش اسب مرا برد و آب داد

گر خدنگی بر دل آید زان کمان ابرو مرا

مونسی باشد بزیر خاک در پهلو مرا

قضا ز مشک خطی تا بروی یار نوشت

نیازمندی ما را بر آن کنار نوشت

عالم حظیره بدن خاکسار ماست

چرخ کبود اطلس روی مزار ماست

بناز سرمه مکش چشم بی ترحم را

نشانده گیر بخاک سیاه مردم را

خویش را در جستنت رسوای مردم میکنم

چون تو پیدا میشوی من خویشرا گم میکنم

خط تو گرد خجالت بروی ماه نشانده

قد تو سرو روان را بخاک راه نشانده

خال رخسار تو را در دل نشستی داده ام

دل بدست هندوی آتش پرستی داده ام

چو غنچه مدتی بودم بمستوری و تنهائی

گلی نشکفت و بهرم ماند مستوری و رسوائی

ما نقد عمر صرف ره یار کرده ایم

حاصل بعمر خویش همین کار کرده ایم

دل و جانم وداع تن میکند امشب

که آه آتشینم خانه روشن می کند امشب

دوشینه یکی وصف جمال تو ادا کرد

نادیده رخت مهر تو جا در دل ما کرد

پریشان ساز کاکل را و جمعی را پریشان کن

بزنجیر جنون از سر بنای عشق ویران کن

ز هر یک دانه خالت خرمنی غم بر جگر دارم

بیانگر که از تخم محبت من چه بر دارم

غم تو هر که خورد شاد و بی الم باشد

سگ تو هر که شود آهوی حرم باشد