تن که بیمار تو شد بر سرکه باشد یاورش

چهره زردست و چشم بسته از خون ترش

کاش خجسته دل دهد جرعه لعل خویش وی

تا بشکافد از دلم آبلها بصاف می

تیر مژگان تو بی زهرست زهر آلود نیست

گرچه گفتم روستایی وار دریاب ایعزیز

جهانی دل کباب از غم که آن گل ز آه مستانش

شرار اخگر دل می‌جهد بر طرف دامانش

نقل سر شراب ندارد دل کباب

جز ذکر آن دهان که خوش آید بکام ما

براه دل ایجان من نگروی

کز آسیب آهش تو فانی شوی

گرخم زلفش درآرد سر بدل همدم شود

بر هوا تاج سر اندازد دل و خرم شود

رود چون قطره های ژاله اشک از چشم نمدیده

یکایک باز میآید نمیگردد تهی دیده

گوشه برقع بر آن خورشید رخ داغ دلست

وز قبا داغی دگر دارد که وصلش حاصلست

ترک خورشیدی که شاه ملک نیکویی بود

نامراد از ترک و تاجیکان بهندویی بود

نسیم صبح میخواهم که شاخ گل بجنباند

بسرو قامت ساقی گل صد برگی افشاند

مه شهره بحسن و چون تو خوش نه

خوبست ولی چو شهرتش نه

خاکروبان درت را هوس کعبه خطاست

گر دل بیسر و پاییم کند میل رواست

بصید دل کمند ره شد آنکاه کل بهر گامی

خم زلفت گشا تا تیر بر هو سو نهد دامی

شب هجرست و ما آشفته ایم از زلف او ایدل

چو شب تا رست ودرهم راه تو دست از طلب بگسل

اهلی چه خوش آنعید که او سوی تو بشتافت

بس عید بیابی کم از آن لیک توان یافت

نمک در آب حیوان زان لبت از خنده اندازد

گر آن شوی برانگیزد که این شوریده نگذارد

گمان نیست بعد از کمند تو رستن

که خواهند مردم یکی جا نشستن

خورشید من برقع کشد تا روی چو مه بینمش

گرچه مکرر دیده‌ام خواهم دگر ره بینمش

ای دور گشته عافیتم از دهان تو

تا کی جدا بود دهنم از دهان تو