اندیشه غلط کرده و دور افتادید

چون دامن جبه در تنور افتادید

بگازر اربودت پیرهن ضرورت دان

یکی دگرکه بود لازمت زخشک وزتر

مردی که هیچ جامه ندارد باتفاق

بهتر زجامه که در و هیچ مرد نیست

بسا سری که نیاید فرو بافسر مهر

نهاده بر سر تربت کلاه ودستارش

چه اندازی آن صوف سرسبز را

بجائی که هرگز نروید گیا

همچو چادر سفیدرو باشید

نه سیه جامه همچو چشم آویز

چو خواهی قبائی که باشد پسند

زاوالای شعرم ستان بند بند

سخنی در لباس میگویم

جامه تان از گناه میشویم

عجب که آتش والای سرخ شعله نزد

که بستهای قماشات سوختن گیرد

زوده نرم ستان از جهه پیراهن

کانچه در زیر بود نرم به از استظهار

درویش ترا جا زبر اطلس چرخست

خوشباش اگر چند گهی زیر پلاسی

هر متاعی زمعدنی خیزد

قصب از یزد زوده زاسپاهان

بآسمان قددیبا اگر کشد بالا

اگر نه در بر اطلس رخیست والا نیست

چو تو بجامه ابیاریت بریزی آش

زجامه تو چه فرقست تا بمخفی خان

نوشته اند خطی کرد فوطه حمام

که هرکه جامه چرکن کند ببر زحلیست

شام را بر فرق بنهاده کلاهی از سمور

صبح را در برفکنده پوستینی از فنک

ای پایه جلال ترا چرخ صندلی

وی مسند کمال ترا عرش متکا

حسن این شاهد کمخا بتو رو ننماید

تا چو اطلس نکنی ساده دل از نقش عیوب

صفت جامه خوش آینده تر از ذکر طعام

قصه عقد سپیچست به از و صف مبار

چون ز دوزخ کنند خلق گذر

شست و شویی کنند در کوثر

دود دوزخ ز خود فرو شویند

سوی جنت سرای خود پویند

«گر عیب سر زلف بت از کاستن است

چه جای به غم نشستن و خاستن است

وقت طرب و نشاط و می خواستن است

کآرایش سرو هم ز پیراستن است »