این همه نقش بدیوار در آرایشها

نظر آنکو نکند نقش بود بر دیوار

رخ از زیلو نگردانم بخار بوریا از فرش

خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد

کمخای سمرقندی هر کو بخطا بیند

نقشش بحرام ار خود صورتگر چین باشد

ببرتنگی امیدی بسته بودم

ندانستم که خود رنکی ندارم

هر که در رخت بود این بختش

جامه در جامه گر ندید رواست

نقش آماج داشت کمسان دوز

تیرسوزن بر آن نشانه زدند

چارقب را بپادشاهی رخت

کوس اقلیم پنجگانه زدند

بقچه را رخت صندلی دارند

پرده را سر بر آستانه زدند

اندیشه غلط کرده و دور افتادید

چون دامن جبه در تنور افتادید

نه بخود در حرکت آلت آغاپنبه است

از پس پرده یکی هست چو بینی در کار

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ورنه تشریف تمو بر بالای کس کوتاه نبست

چنان میان کتان و حریر گل یاریست

که هیچ موی نگنجد میانشان دیگر

سفله چو جاه آمد و سیم ورزش

سیلی خواهد بحقیقت سرش

آبی دگر دو تاره گر برکه گرفت

تا روی بازشست زسالوی قندهار

صوف ارچه شود کهنه دوزند کلاه ازوی

دیباچه شود کهنه پاتاوه نخواهد شد

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

یکی چنانکه در آئینه تصور ماست

گر در آمد بقچه را زد دور باش

گفت ای خسقی زوالا دور باش

همچو دستار که آشفته شود وقت سماع

قاری این شعر تو در البسه حالی دارد

خرگاه بپیرامن وی خج ببرکت

گوئی بر شاهیست کمر بسته غلامی

مرغ زرینی گلی از شرب در منقار داشت

بر گلستانی ز کمخا نالهای زار داشت

فرقست از آن سوز که از جان خیزد

با انکه بریسمانش بر خود بندی