زبهر زیب سر قبر صوف دستاری

به از متاع دعا و اثاث فاتحه نیست

والای زرد بنما تاز آستین جامه

قاروره ات ببیند ابیاره طبیبی

بعرض و طول کتان لاف اگر زند برتنگ

بگو درآی که اینک گزست و این میدان

چه جامه برقد اوصافشان برم کآمد

زدرزو دوز چنین سوزنی فکر افکار

روم بحجره خیاط عاشقان فردا

من دراز قبا با هزار گز سودا

سرآمدار چه که والای آل شد بمثال

و لیکن تافته قرمزیست سید آل

بیک ناتراشیده در مجلسی

برنجددل هوشمندان بسی

بسعی و رنج متاعی کسی بدست آرد

دگر کس آید و بیسعی و رنج بردارد

اینچنین کارهاش پیش آید

هر کسی را که بخت برکردد

چنان دزدی که او چیزی که دزدید

زخود آنچیز را دیگر بدزدد

درزیش درزی معنی و خرد استادست

رنگرز دست خیالست و تفکر قصار

زپیر خرقه شنیدم که شادی اعدا

هزار بار زنقصان مال هست بتر

هان مهل قاری که دزدند از تو شعر البسه

پاسبان خویش باش و کرد رخت خویش کرد

در برش بر هر قدی از رخت تقصیری نکرد

یکسر سوزن برای خویش توفیری نکرد

در عصمت و طهارت خاتون نرمدست

یاران بقچه کش همه محضر نوشته اند

مخقی خورد چشم بر قدمن

نرسانید جامه هموار

همچو ابنای روزگار او نیز

تنک چشمی خویش کرد اظهار

بود که صدر نشینان کوی در در جیب

نظر کنند بافتاده کفش صف نعال

بذیل جامه عمرت سجیف سرمد باد

بدرز آن عدد بخیهای او مه و سال

مرا ببستر اکر چه لت کتان انداخت

زروی صوف نظر بر نمیتوان انداخت

مراهم در ین جامه نانی بباید

نگفتم شدم کلی از قوت خائب

صوف ارچه شود کهنه دوزند کلاه ازوی

دیباچه شود کهنه پاتاوه نخواهد شد