شهری که در او شحنه ستمکش باشد

بنگر که در آن شهر چه چربش باشد

شیر مردی باید از خود رسته‌ای

وز دو عالم رخت خود بر بسته‌ای

صوت داود است و ما خوش نغمه‌ای داریم از آن

مرغ روح ما کند تسبیح با ما جاودان

صورت حق معنی هر دو جهان

آن رسول اللّه امام انس و جان

طریق عرف سید گفت با تو

تو دانی بعد از این والله اعلم

ظاهر و باطن ار کنی کامل

هر دو میراث باشدت حاصل

ظاهر و باطن صدف می خوان

سرّ درّ یتیم را می ‌دان

ظاهرم در کوبنان و باطنم و در کوه صاف

صوفیان صاف را صد مرحبا باید زدن

ظل ید مطلق است این دست

خود دست که را دهد چنین دست

عارفان غیر او به او دانند

عاقلان او به غیر او دانند

عارفانش خوانده ‌اند این حضرت جمع وجود

از عطای آن حقیقت این حقایق را نمود

عاشقانه خوش درین دریا نشین

خوش بر آ با ما دمی با ما نشین

عالم و معلوم آنجا هست نیست

خادم و مخدوم آنجا هست نیست

عشق است که گوهر محیط است

عشق است که بحر بیکران است

عشق او در همه بود ساری

خواه در مصر خواه در ساری

عشق چوگان و عالمی گویم

سخن عاشقانه می ‌گویم

عقل اگر لشکری کشد بر تو

قوتی کن بر او شکست آور

علی الصباح به میخانه خوش روان گشتیم

شراب ناب بخوردیم و مست از آن گشتیم

عیدی هر کسی بود چیزی

عیدی ما لقای محبوب است

عین ما چون به عین واصل شد

اسم و رسمی که بود زایل شد