در فنا رفت و در بقا آسود

گرچه گفتند بود هیچ نبود

در گلستان این چنین خوش رسته‌ای

وانگهی در بزم او گلدسته‌ای

در محبت ودود باید بود

حضرت مصطفا چنین فرمود

در مظاهر آنچنان پیدا نمود

در همه آئینه‌ای ما را نمود

در هر چه نظر کنم توئی در نظرم

وین طرفه که از تو من تو را می نگرم

در هوای مجلسش چندان بگریم همچو شمع

کآب چشمم نرم گرداند دل چون آهنش

در وحدت اگر کثرت ما محو شود

دریا ماند نه موج ماند نه حباب

در وصف و کمال قدر او گفت

لولاک لما خلقت الافلاک

دل حاضر دار با خدایت

تا فیض بیابی از عنایت

دل مغرب نور ماه شاهی است

دل مشرق مهر صبحگاهی است

دل نرم و کف بخشنده آن گاه

دگر گفتار خوب و روی خرم

دلم آئینهٔ حق است از حق

می ‌نماید جمال حق با حق

دهن و چشم و لبت هر سه به هم خوب افتاد

راستی خوبی تو جمله به وجه افتاده است

دیدهٔ ما چو نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

ذاتی و چه ذات ، ذات موصوف من است

شک نیست که این ظهور موقوف من است

ذر‌ه‌ای نیست که خورشید در او پیدا نیست

قطره‌ای نیست درین بحر که او با ما نیست

راز با کاغذ و با خامه نمی ‌یارم گفت

به دو روی و دو زبان راز نگوید عارف

رب الارباب رب این مربوب است

در مذهب ما محب و هم محبوب است

رب و مربوب خویش می ‌جوید

نعمت‌اللّه سخن چنین گوید

رحمی به دلم کن ای برادر

عود دل من ز خود روا بگذر