خواجه بی ‌عقل است و سرگردان شده

پیچ دستارش گواهی می ‌دهد

خواجه‌ای دیدم که می آید ز کیچ

گرچه کیچی بود با ما بود کیچ

خوش آب حیاتی است روان از نفس ما

از همدم ما جو نفس همدم ما را

خوش خیالی به خواب می ‌بینم

گل وصلش به ذوق میی چینم

خوش لب ماست یک زمان بنشین

وز لب من گل دو سر بر چین

در آتش محبت خود را بسوز خوش خوش

چون سوختی در آتش ، آتش بسوزد آتش

در آینه تمثال جمال رخ اوست

دوری نبود که آینه دارد دوست

در آینهٔ تمام اشیا

بنموده جمال جمله اسما

در جهانی که عقل و ایمان است

مردن جسم و زادن جان است

در چنین خانه گر بیاری یار

طلب و طالبی و هم مطلوب

در حضرت او وحدت و کثرت دریاب

در موج و حباب می‌ نگر یعنی آب

در حقیقت بنده و سیّد یکی است

گر تو را شک هست ما را بی شکی است

در خرابات رند مستی دید

می خمخانه را به او بخشید

در دو عالم یکی است عبداللّه

باطناً آفتاب و ظاهر ماه

در دیدهٔ ما نظر کن ای شاه

ای نور دو چشم نعمت‌اللّه

در ریاضت مراد خواهی یافت

عاقبت آن گشاد خواهی یافت

در زمانی که با خدا باشیم

پادشاهان گدای ما باشند

در سمرقند مانده ای تا چند

خوش روان شو چو عارفان تا چند

در ظل آفتاب تو چرخی همی زنیم

وز خدمت او مراد ما بندگی است

در فضای وجود و اوج شهود

شاهبازم همی کند پرواز