صبری کنیم تا ستم او چه می کند

با این دل شکسته غم او چه می کند

هر کس علاج درد دلی می کنند و ما

دم در کشیده تا ستم او چه می کند

عاقلی کی به عاشقان ماند

آن سرگل کجا نهان ماند

هندوئی کی بود چو ترک خوشی

این چنین کی به آنچنان ماند

نور او را به نور او بیند

هر چه بیند همه نکو بیند

هم از او گوید و از او شنود

نه چو احول یکی به دو بیند

هرچه بوده است و هر چه خواهد بود

به همه کس خدا عطا فرمود

قابلیت چنان که او بخشید

هر یکی یافتند آن مقصود

همه عالم یکی بود موجود

در همه می نماید آن مقصود

گفتهٔ سیدم به جان بشنو

دولتت یار و عاقبت محمود

بنده آخر کجا خدا گردد

ور خدائیست چون خدا گردد

بنده هرگز خدا شود نشود

لیکن از خویشتن فنا گردد

همه عالم ز حضرتش موجود

این چنین بوده است و خواهد بود

هر چه خواهی چو ما از او می خواه

تا بیابی ز حضرتش مقصود

در جمله مرتبه برآید

در مرتبه ها همه نماید

وین طرفه که این همه مراتب

در وحدت او نمی فزاید

در عین تو او نکو نماید

عالی به صفات تو نماید

گر نیک و بد است از تو بر تو

آن نور تو را چو او نماید

هر چه در غیب و در شهادت بود

همه ایثار بندگان فرمود

حسن اسما و هم جمال و صفات

در چنین آینه به ما بنمود

هر بلا کز حضرتش ما را بود

خوش بلائی از چنان والا بود

هر بلا کآمد از او نبود بلا

آن بلا نبود که آن والا بود

ناظر و منظور آنجا کی بود

بود و هم نابود آنجا کی بود

هفت دریا غرقه اندر بحر او

بلکه اسم و رسم دریا کی بود

یک هویت اول و آخر بود

آن حقیقت باطن و ظاهر بود

ظاهر و باطن یکی گوید مدام

در هویت هر که او ناظر بود

گوهر دُر یتیم از ما بجو

زان که عین ما از این دریا بود

کون جامع جملهٔ اسما بود

عین عین عین جد ما بود

بر علم قدر عظیم بود

خوش بزرگی که او علیم بود

حکم حاکم به قدر استعداد

بود ار حاکم حکیم بود

هرکه او از خدای ناترسد

از من و تو دگر کجا ترسد

ترسم از ذات اوست تا دانی

دلم از دیگری چرا ترسد

عقل و علمش به ذات او نرسد

ور تو گوئی رسد مگو نرسد

تا ابد عاقل ار کند فکری

حاصلش غیر گفتگو نرسد

صوفی با صفا وفا دارد

لاجرم از وفا صفا دارد

اگر آسان بود تصوف او

که در این ره امام ما دارد

هرکه او برخاک این درگه فتاد

روی خود بر جنت المأوا نهاد

گر در آمد از در ما عارفی

حق تعالی خوش دری بر وی گشاد

خشت عقل از قالبش بیرون فتاد

خانهٔ عاقل نگر تا چون فتاد

عقل مجنون آمد و لیلی گریخت

آنکه لیلی بود با مجنون فتاد