جام و می را گر دو می گوئی رواست

ور یکی خوانی بخوان کان قول ماست

از حباب و موج و دریا آب جو

غیر آبی در نظر دیگر که است

یوسف گل پیرهن برهان ماست

این چنین خوش گلستانی آن ماست

لاجرم هر بلبلی کامد بباغ

او همی نالد که او جانان ماست

با محیط عشق او دریا بر ما شبنمی است

چشمهٔ آبی چه باشد هفت دریا شبنمست

عارف دریادلی گر دم ز دریا می زند

هفت دریای خوشی اما بر ما شبنمست

نقش عالم جز خیال یار نیست

جز خیال عشق خود اظهار نیست

گر یکی بینی و گر خود صد هزار

در حقیقت جز یکی اسمار نیست

عشق را جز عقل لایق هست و نیست

غیر او معشوق عاشق هست و نیست

عقل اگر گوید که غیر عشق هست

نزد ما این قول صادق هست و نیست

به قدر حوصله ای جام می دهد ساقی

اگر چه بادهٔ خمخانه را نهایت نیست

بیا که مجلس عشقست و عاشقان سرمست

چنین مقام خوشی در همه ولایت نیست

همه عالم تن است و او جان است

شاه تبریز و میر او جان است

جام گیتی نماش می خوانند

به حقیقت بدان که او آنست

جنت نفس دوزخ جان است

ترک دوزخ بگو بهشت آنست

آبش آتش نماید ، آتش آب

دوزخش در بهشت پنهان است

این ظلمت و نور ، جسم و جانست

این هر دو حجاب عارفان است

گر کشف شود عطای اینها

ما را به خدا یقین همان است

اگر چنانچه بزرگی به شکل انسان است

شتر میان بزرگان هم از بزرگان است

در این مقام بزرگی به قدر قیمت نیست

قبول حضرت حق هر که شد بزرگ آن است

دلیل ما به خدا حضرت خداوند است

مراد ما همه از خدمت خداوند است

به هر چه مینگرم عین نعمت الله است

ببین که نعمت ما نعمت خداوند است

از تجلی ذوق اگر داری خوشست

این چنین ذوق ار به دست آری خوشست

ذوق یاران از تجلی خوش بود

حال سرمستان به میخواری خوشست

خانقاه نعمت الله را صفائی دیگر است

خوش سر آبی و خوش بستانسرائی دیگرست

از سر اخلاص نان بی ریای او بخور

زان که خوان نعمت او را نوائی دیگرست

حکم عدل نام آن شاه است

باطناً شمس و ظاهراً ماه است

رند مست است زاهد هشیار

بندهٔ بندگان درگاه است

دل تو بارگاه الله است

خلوت خاص نعمت الله است

دل مرنجان و دل به دست آور

گر دلت زین حکایت آگاه است

بدان که حضرت اعلی نمی توان دانست

ز ذات او به جز اسما نمی توان دانست

هر آنکه ممکن دانستن است دانستیم

ولی حقیقت او را نمی توان دانست

عین ما این سخن چو با ما گفت

قطره را جمع کرد و دریا گفت

سخن از عقل ما نمی گوئیم

سخن از عقل پورسینا گفت

اعیان که نمودند به وجهی چه توان گفت

موجود ز جودند به وجهی چه توان گفت

غیرند از آن وجه که غیرند نباشد

گر عین وجودند به وجهی چه توان گفت

هست الله اسم اعظم ذات

مع خلع نظر ز هر آیات

باز باشد چو اعتبار نماند

اسم او ذات با جمیع صفات

ذات احدیت است این ذات

بی اسم و صفت کجاست آیات

گفتم او را به شرط لاشئی

یعنی مطلق از این حکایات