سرّ محبوب خود مکن پیدا

گرچه پیداست در همه اشیا

راز حق را بپوش از همه خلق

این نصیحت قبول کن از ما

همه مستهلکند موج و حباب

نظری کن به چشم ما در آب

عین آبیم و آب می جوئیم

عین ما را به عین ما دریاب

ضاد و نقطه به همدگر دریاب

معنی ضاد ای پسر دریاب

معنی نازکش به این کردیم

گر تو دریافتی دگر دریاب

درّهٔ بیضا ز بحر ما طلب

آنچنان گوهر ازین دریا طلب

عین ما جویی به عین ما بجو

طالب و مطلوب را از ما طلب

این بهشت از آشنای او طلب

جنّت المأوا برای او طلب

زاهدانه گر همی جوئی بهشت

بشنو از بهر رضای او طلب

دردمندانه طبیبی می ‌طلب

زان شفاخانه نصیبی می‌ طلب

دُرد دردش نوش می کن همچو ما

خوش دوایی از حبیبی می‌ طلب

هر بلائی که باشد از محبوب

آن بلا خود مرا بود مطلوب

در بلا صبر کن که تا باشی

مبتلای بلاش چون ایوب

دردمندانه طبیبی می طلب

زان شفاخانه نصیبی می طلب

دُرد دردش نوش می کن همچو ما

خوش دوائی از طبیبی می طلب

درهٔ بیضا ز بحر ما طلب

آن چنان گوهر از این دریا طلب

عین ما جوئی به عین ما بجو

طالب و مطلوب را از ما طلب

این بهشت از آشنای او طلب

جنت المأوا برای او طلب

زاهدانه گر همی جوئی بهشت

بشنو و بهر رضای او طلب

همه مستهلکند موج و حباب

نظری کن به چشم ما دریاب

عین آبیم و آب می جوئیم

عین ما را به عین ما دریاب

انسان کامل است که مجلای ذات اوست

مجموعه ای که جامع ذات و صفات اوست

او چشمهٔ حیات و همه زنده اند از او

او حی جاودان به بقای حیات اوست

دل تو خلوت محبت اوست

جانت آئینه دار طلعت اوست

آینه پاک دار و دل خالی

که نظرگاه خاص حضرت اوست

دل آینه دار حضرت اوست

دل بندهٔ خاص خدمت اوست

دل مظهر حضرت الهی است

دل منزل نزل نعمت اوست

زبان دل و جان به فرمان اوست

به اسمای ذاتی ثناخوان اوست

چو تعظیم مطلق به جا آوری

مقید در آن ضمن هم آن اوست

بر همه صورتی مصور اوست

بر همه نورها منور اوست

بندهٔ حضرت خداوند است

پادشاه تمام کشور اوست

در حقیقت فاعل افعال اوست

جمله افعال از آن وجهی نکوست

لطف او بر این و آن هادی بود

هست ما را بس امید از لطف دوست

جام می از بهر می داریم دوست

این و آن از عشق وی داریم دوست

دوست را در آینه بینیم ما

آینه بی دوست کی داریم دوست

همه عالم جمال حضرت اوست

او جمیل و جمال دارد دوست

هم محب خود است و هم محبوب

عشق و معشوق و عاشق نیکوست

هر چیز که آن متاع دنیاست

بیگانه ز ماست بشنو این راست

گر گندم دهر کاه گردد

بر ما بجوی چو یار با ماست