قافیه سنجان چو قلم برکشند

گنج دو عالم بسخن در کشند

خاصه کلیدی که درِ گنج راست

زیر زبان مرد سخن سنج راست

گر من آلوده‌دامنم چه عجب

همه عالم گواه عصمت اوست

بشوی اوراق اگر هم‌درس مایی

که علم عشق در دفتر نباشد

آن بنده‌پروری که زبان در دهان نهاد

درّ کلام در صدف هر زبان نهاد

جان را ز لطفِ عذب غذایی لطیف داد

دل را مفرّحی ز سخن در بیان نهاد

در بحر سینه، درّ معانی بپرورید

[...]

به سال باء و صاد و ذال ابجد

ز روز هجرت میمون احمد

به سوی جنّت اعلی روان شد

فرید عهد شمس الدّین محمّد

به خاک پاک او چون برگذشتم

[...]

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

مستغرق درود و ثنا باد روحشان

تا روز را فروغ بود شمع را شعاع

گر بدی گوهری ورای سخن

آن فرود آمدی به جای سخن

دور مجنون گذشت و نوبت ماست

هرکسی پنج روز نوبت اوست

سر محبوب را مکن پیدا

گرچه پیداست در همه اشیا

راز حق را بپوش از همه خلق

این نصیحت قبول کن از ما

در ازل زنده کرد او دل ما

دیده زنده دلی ما آنجا

تا ابد زندهایم چون ز ازل

زندگی یافتیم ما ز خدا

از صفات خود اگر یابی فنا

حضرت باقی تو را بخشد بقا

جز صفات او نیابی در نظر

گر ببینی نور چشم ما به ما

هر نفس آئینه ای از غیب بنماید به ما

گر نظر داری ببین آئینهٔ گیتی نما

این چنین علم شریفی می کنم تعلیم تو

ذوق اگر داری قدم نه سوی درویشان بیا

نور خورشید می دهد ما را

درد جاوید می دهد ما را

هر بلائی که او به ما بخشید

ملک جمشید می دهد ما را

قلعهٔ دل خوشتر است از قلعهٔ این شهریار

همت ما این چنین فرمان دهد بر پادشاه

قلعهٔ دل گر بگیری جاودان ایمن شوی

لشکر همت بیاید تا بگیرد شهر شاه

در ازل زنده کرد او دل ما

دید زنده دلی ما آنجا

تا ابد زنده ایم چون ازل

زندگی یافتیم ما به خدا

نور خورشید می دهد ما را

درد جاوید می‌دهد ما را

هر بلائی که او به ما بخشید

ملک جمشید می‌ دهد ما را

از صفات خود اگر یابی فنا

حضرت باقی تو را بخشد بقا

جز صفات او نیابی در نظر

گر ببینی نور چشم ما به ما

هر نفس آئینه ای از غیب بنماید به ما

گر نظر داری ببین آئینهٔ گیتی نما

این چنین علم شریفی می کنم تعلیم تو

ذوق اگر خواهی قدم نه سوی درویشان ما

قلعهٔ دل خوشتر است از قلعهٔ این شهر ما

لشکر همت بباید تا بگیرد ملک ها

قلعهٔ دل گر بگیری جاودان ایمن شوی

همت ما اینچنین فرمان دهد بر پادشا