نباید بستن اندر چیز و کس دل

که دل برداشتن کاریست مشکل

آن که قرارش نگرفتی و خواب

تا گل و نسرین نفشاندی نخست

گردش گیتی گل رویش بریخت

خاربنان بر سر خاکش برست

تندرستان را نباشد درد ریش

جز به همدردی نگویم درد خویش

گفتن از زنبور بی حاصل بود

با یکی در عمر خود ناخورده نیش

تا تو را حالی نباشد همچو ما

[...]

کاش کآنان که عیب من جستند

رویت ای دلستان بدیدندی

تا به جای ترنج در نظرت

بی خبر دستها بریدندی

آن شاهدی و خشم گرفتن بینش

و آن عقده بر ابروی ترش شیرینش

ملامت کن مرا چندان که خواهی

که نتوان شستن از زنگی سیاهی

نه در هر سخن بحث کردن رواست

خطا بر بزرگان گرفتن خطاست

پنجه در صید برده ضیغم را

چه تفاوت کند که سگ لاید

روی در روی دوست کن بگذار

تا عدو پشت دست می خاید

یکی کرده بی آبرویی بسی

چه غم دارد از آبروی کسی

بسا نام نیکوی پنجاه سال

که یک نام زشتش کند پایمال

به تندی سبک دست بردن به تیغ

به دندان برد پشت دست دریغ

این دو چیزم بر گناه انگیختند

بخت نافرجام و عقل ناتمام

گر گرفتارم کنی مستوجبم

ور ببخشی عفو بهتر کانتقام

از دست تو مشت بر دهان خوردن

خوشتر که به دست خویش نان خوردن

هر که زر دید سر فرو آورد

ور ترازوی آهنین دوش است

به آستین ملالی که بر من افشانی

طمع مدار که از دامنت بدارم دست

اگر خلاص محال است از این گنه که مراست

بدان کرم که تو داری امیدواری هست

انگور نوآورده ترش طعم بود

روزی دو سه صبر کن که شیرین گردد

امشب مگر به وقت نمی خواند این خروس

عشاق بس نکرده هنوز از کنار و بوس

یک دم که دوست فتنه خفته است زینهار

بیدار باش تا نرود عمر بر فسوس

تا نشنوی ز مسجد آدینه بانگ صبح

[...]

هر که حمال عیب خویشتنید

طعنه بر عیب دیگران مزنید

از یاد تو غافل نتوان کرد به هیچم

سر کوفته مارم نتوانم که نپیچم

ندیده‌ای که چه سختی همی‌رسد به کسی

که از دهانش به در می کنند دندانی

قیاس کن که چه حالت بود در آن ساعت

که از وجود عزیزش به در رود جانی

دمی چند گفتم بر آرم به کام

دریغا که بگرفت راه نفس

دریغا که بر خوان الوان عمر

دمی خورده بودیم و گفتند بس