نهاد بد نپسندد خدای نیکوکار

امیر خفته و مردم ز ظلم او بیدار

بزرگی نماند بر آن پایدار

که مردم به چشمش نمایند خوار

چه داند خوابناک مست مخمور

که شب را چون به روز آورد رنجور

دو عاشق را به هم بهتر بود روز

دو هیزم را به هم خوشتر بود سوز

به شکر آنکه تو در خانه‌ای و اهلت پیش

نظر دریغ مدار از مسافر درویش

جایی نرسد کس به توانایی خویش

الا تو چراغ رحمتش داری پیش

زنده‌دل از مرده نصیحت نیوش

مرده‌دل از زنده نگیرد به گوش

یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش

ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش

کوته‌نظران را نبود جز غم خویش

صاحبنظران را غم بیگانه و خویش

به کین دشمنان باطل میندیش

که این حیفست ظاهر بر تن خویش

گر خود همه عالم بگشایی تو به تیغ

چه سود که باز می‌گذاری به دریغ؟

مکن عمر ضایع به افسوس و حیف

که فرصت عزیزست و الوقت سیف

با هر کسی به مذهب وی باید اتفاق

شرطست یا موافقت جمع یا فراق

بد نه نیکست بی‌خلافت ولیک

مرد خالی نباشد از بد و نیک

ای پیک نامه بر که خبر می‌بری به دوست

یا لیت اگر به جای تو من بودمی رسول

هر که آمد بر خدای قبول

نکند هیچش از خدا مشغول

گر بلندت کسی دهد دشنام

به که ساکن دهی جواب سلام

خفتی و به خفتنت پراکنده شدیم

برخاستی و به دیدنت زنده شدیم

دلت خوش باد و چشم از بخت روشن

به کام دوستان و رغم دشمن

از بهر دل یکی به دست آوردن

مطبوع نباشد دگری آزردن