گفتم که برآید آبی از چاه امید

افسوس که دلو نیز در چاه افتاد

دروغی که حالی دلت خوش کند

به از راستی کت مشوش کند

غریب شهر کسان تا نبوده باشد مرد

ازو درست نیاید غم غریبان خورد

سلطان که به منزل گدایان آید

گر بر سر بوریا نشیند شاید

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم

می‌گویمت از دور دعا گر برسانند

نیافرید خدایت به خلق حاجتمند

به شکر نعمت حق در به روی خلق مبند

گر ز هفت آسمان گزند آید

راست بر عضو مستمند آید

در گرگ نگه مکن که بزغاله برد

یک روز ببینی که پلنگش بدرد

بشنو که من نصیحت پیران شنیده‌ام

پیش از تو خلق بوده و بعد از تو بوده‌اند

مرغ جایی رود که چینه بود

نه به جایی رود که چی نبود

خورشید که بر جامهٔ درویش افتد

از بخت نگونش ابر در پیش افتد

تواضع گرچه محبوبست و فضل بیکران دارد

نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد

نه هر بیرون که بپسندی درونش همچنان باشد

بسا حلوای صابونی که زهرش در میان باشد

سگ هم از کوچکی پلید بود

اصل ناپاک از او پدید بود

شادمانی مکن که دشمن مرد

تو هم از مرگ جان نخواهی برد

گر هیمه عود گردد و گر سنگ در شود

مشنو که چشم آدمی تنگ پر شود

هر که دندان به خویشتن بنهاد

خیر دیگر به کس نخواهد داد

بخت در اول فطرت چو نباشد مسعود

مقبل آن نیست که در حال بمیرد مولود

ناامید از در رحمت به کجا شاید رفت

یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار

سفله را قوت مده چندانکه مستولی شود

گرگ را چندانکه دندان تیزتر خونریزتر