به باغ رفتم تا خود چه حال پیش آید

که باد راحت پاش است و ابر لولو بار

به سبزه گفتم: جاوید زنده بادی، گفت

سه ماه بیش نمانم، بیاموزدم پار

به لاله گفتم: چون دل فگار گشتی؟ گفت

[...]

حورا مگر ز روضه رضوان گریختی؟

نورا مگر ز خیمه خاقان گریختی؟

یا زنده گشت باز سلیمان پادشاه؟

تو چون پری ز پیش سلیمان گریختی

همی رفتی شتابان در بیابان

همی کردی یکی منزل دو منزل

بیابانی چنان سرد و چنان صعب

کزو خارج نباشد هیچ داخل

ز بادش خون همی بفسرد در تن

[...]

توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار

شراب و سبزه و آب روان و روی نگار

خوش است خاصه کسی را که بشنود به صبوح

ز چنگ، زخمه زیر و ز عود، ناله زار

شراب خواه و دگر باره عشرت از سر گیر

[...]

ای دل منشین که کارت افتاد

عشقی نه به اختیارت افتاد

با تو چه کند رقیب تاریکت

بس نیست رقیب تو، ضیای تو؟

بیا که عاشق آن روی و موی جعد توئیم

ثناسرای و دعا گوی فال سعد توئیم

آراست بهار، کوی و دروازه خویش

افکند به باغ و راغ، آوازه خویش

به فرزند باقی ست کام پدر

به فرزند زنده ست نام پدر

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

بی تو ای جان زندگانی می کنم

مایه نی بازارگانی می کنم

شرم باد از کار خویشم تا چرا

بی تو چندین زندگانی می کنم

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

امروز به کام خویش دستی بزنیم

زان پیش که دستها فرو بندد خاک

چون نیست مقام ما درین دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

از محدث و از قدیم کی دارم بیم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

امروز جهان را چو شکر باید خورد

آید روزی که خود جگر باید خورد

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

ابیض مظلم و کل بیاض

فی سوی العین و المفارق نور

مسکین من مستمند از چندین کس

در دست تو بیباک کجا افتادم

دریغ عهد و وفای من ای صنم که مرا

غلط فتاد همی در وفا و مهر تو ظن

کنون که خور به ترازو رسید و آمد تیر

شدند راست شب و روز چون ترازو و تیر