تا دل به سر زلف تو چون گوی نهادم

چون گوی قدم در تک و در پوی نهادم

باشد نسیم وصل تو بر ما گذر کند

چشمت دمی به سوی دل ما نظر کند

ای دل منشین که کارت افتاد

عشقی نه به اختیارت افتاد

به زمزم و عرفات و حطیم و رکن و مقام

به عمره و حجر و مروه و صفا و منی

به سوره سوره تورات و سطر سطر زبور

به آیت آیت انجیل و حرف حرف نبی

به قرب موسی عمران، به سجده داوود

[...]

همی رفتی شتابان در بیابان

همی کردی یکی منزل دو منزل

بیابانی چنان سرد و چنان صعب

کزو خارج نباشد هیچ داخل

ز بادش خون همی بفسرد در تن

[...]

از دور زمانه در تحیر

وز آفت دهر در تفکر

بیا که عاشق آن روی و موی جعد توئیم

ثناسرای و دعا گوی فال سعد توئیم

توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار

شراب و سبزه و آب روان و روی نگار

خوش است خاصه کسی را که بشنود به صبوح

ز چنگ، زخمه زیر و ز عود، ناله زار

شراب خواه و دگر باره عشرت از سر گیر

[...]

آراست بهار، کوی و دروازه خویش

افکند به باغ و راغ، آوازه خویش

به فرزند باقی ست کام پدر

به فرزند زنده ست نام پدر

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

بی تو ای جان زندگانی می کنم

مایه نی بازارگانی می کنم

شرم باد از کار خویشم تا چرا

بی تو چندین زندگانی می کنم

امروز جهان را چو شکر باید خورد

آید روزی که خود جگر باید خورد

ابیض مظلم و کل بیاض

فی سوی العین و المفارق نور

امروز به کام خویش دستی بزنیم

زان پیش که دستها فرو بندد خاک

چون نیست مقام ما درین دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

از محدث و از قدیم کی دارم بیم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

دریغ عهد و وفای من ای صنم که مرا

غلط فتاد همی در وفا و مهر تو ظن

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

مسکین من مستمند از چندین کس

در دست تو بیباک کجا افتادم