شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

و الله که اگر شوی چو ماه اندر میغ

کس باز نداردم ز روی تو به تیغ

مدبر نکند کار به گفت عاقل

هرگز نشود به حیله مدبر، مقبل

خوانده عدل تو در همه آفاق

تخته های مکارم الاخلاق

بشامل عدله فی الارض ترعی

مع الاسد السوائم فی المسام

در جام وصل، باده اسباب خرمی

اوقات عیش و لذت ایام بی‌غمی

هم از نسیم دولت و اقبال، خوشدلی

هم با وصال دلبر خوشروی، همدمی

انواع نزهت و طرب و عیش بر فزون

[...]

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاک است مرا بر سر و باد است به دست

کارها را به وقت باید جست

کار بی وقت، سست باشد سست

ماننده مادران مرده فرزند

در دیده عالم، ابر کافور افکند

تا رفت چنانکه فتنه را خواب از چشم

این بحر هزار چشمه را آب از چشم

چو وصل و مهر نباشد چه قدر دارد عمر؟

چو دوستی تو آمد چه قدر دارد مال؟

حدیثی بکن تا شکر بر چنم

به من برگذر تا شوم عنبرین

مرا لبان تو باید، شکر چه سود کند؟

مرا وصال تو باید، خبر چه سود کند؟

یا اعدل الناس الا فی معاملتی

فیک الخصام و انت الخصم و الحکم

رخساره چو ابر نوبهاری پر نم

آمیخته آفتاب و باران بر هم

بیا که عاشق آن روی و موی جعد توئیم

ثناسرای و دعا گوی فال سعد توئیم

آراست بهار، کوی و دروازه خویش

افکند به باغ و راغ، آوازه خویش

از دور زمانه در تحیر

وز آفت دهر در تفکر

تا دل به سر زلف تو چون گوی نهادم

چون گوی قدم در تک و در پوی نهادم

همی رفتی شتابان در بیابان

همی کردی یکی منزل دو منزل

بیابانی چنان سرد و چنان صعب

کزو خارج نباشد هیچ داخل

ز بادش خون همی بفسرد در تن

[...]