بر عادت خود بزرگواری کردی

ما را به وصال خویش یاری کردی

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

آب جمال، جمله به جوی تو می رود

خورشید در جنیبت روی تو می رود

مدبر نکند کار به گفت عاقل

هرگز نشود به حیله مدبر، مقبل

خوانده عدل تو در همه آفاق

تخته های مکارم الاخلاق

بشامل عدله فی الارض ترعی

مع الاسد السوائم فی المسام

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاک است مرا بر سر و باد است به دست

ماننده مادران مرده فرزند

در دیده عالم، ابر کافور افکند

کارها را به وقت باید جست

کار بی وقت، سست باشد سست

در جام وصل، باده اسباب خرمی

اوقات عیش و لذت ایام بی‌غمی

هم از نسیم دولت و اقبال، خوشدلی

هم با وصال دلبر خوشروی، همدمی

انواع نزهت و طرب و عیش بر فزون

[...]

تا رفت چنانکه فتنه را خواب از چشم

این بحر هزار چشمه را آب از چشم

حدیثی بکن تا شکر بر چنم

به من برگذر تا شوم عنبرین

مرا لبان تو باید، شکر چه سود کند؟

مرا وصال تو باید، خبر چه سود کند؟

چو وصل و مهر نباشد چه قدر دارد عمر؟

چو دوستی تو آمد چه قدر دارد مال؟

رخساره چو ابر نوبهاری پر نم

آمیخته آفتاب و باران بر هم

یا اعدل الناس الا فی معاملتی

فیک الخصام و انت الخصم و الحکم

به باغ رفتم تا خود چه حال پیش آید

که باد راحت پاش است و ابر لولو بار

به سبزه گفتم: جاوید زنده بادی، گفت

سه ماه بیش نمانم، بیاموزدم پار

به لاله گفتم: چون دل فگار گشتی؟ گفت

[...]

با تو چه کند رقیب تاریکت

بس نیست رقیب تو، ضیای تو؟

اینکه می بینم به بیداریست یا رب یا به خواب

خویشتن را در چنین نعمت، پس از چندین عذاب

حورا مگر ز روضه رضوان گریختی؟

نورا مگر ز خیمه خاقان گریختی؟

یا زنده گشت باز سلیمان پادشاه؟

تو چون پری ز پیش سلیمان گریختی