تا بعد از آن زمانه جافی برای او

اندر قدح چه افکند از تلخ و شور خویش

سوف تری اذا انجلی الغبار

افرس تحتک ام حمار

گر آب شوی از تو نشویم رخ و دست

ور خاک شوی، آب کنم جای نشست

چون سرد شد از باد سحر زیور او

بیدار شدم ز خواب در بستر او

قصه یوسف مصری همه در چاه کنید

ترک خندان لب من آمد، هین راه کنید

ای خفته نگویی که مرا بیداری‌ست

وی شاد نگویی که مرا غمخواری‌ست

ای رفته ز من ترا چه افسون آرد؟

کاین فرقت تو ز چشم من خون آرد

دیو از فعل زن رمیده شود

چون بر آمیزد او یکی تلبیس

در فریب و فسون و مکر و حیل

بندگی‌ها نمایدش ابلیس

ما را تو به هر صفت که داری

دل کم نکند ز دوستداری

زن چو میغ است و مرد چون ماه‌ست

ماه را تیرگی ز میغ بود

بدترین مرد اندرین عالم

به بهین زنان دریغ بود

بنام ایزد، بنام ایزد نگه کن تا توان بودن

غلام آنچنان رویی که گل رنگ آرد از رنگش

فیالیت ما بینی و بین احبتی

من البعد ما بینی و بین المصائب

من به عذاب اندرم، آری رواست

مجلس عالی به شراب اندرست

باران دو صد ساله فروننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

پنهان دارم راز تو ای دوست از آنک

تنگست جهان درو نگنجد غم تو

بیا ای راحت جانم که تا جان بر تو افشانم

زمانی با تو بنشینم ز دل این جوش بنشانم

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

زلف ترا کار بدانجا رسید

کز خم او غم به ثریا رسید

در بر تو صبر به تعجیل تاخت

بر در تو عقل به سودا رسید

آب جمال، جمله به جوی تو می رود

خورشید در جنیبت روی تو می رود

اکرام اهل الهوی من الکرم

و امه العشق اظرف الامم