هرچه در آینه جوان بیند

پیر در خشت پخته آن بیند

تا بعد از آن زمانه جافی برای او

اندر قدح چه افکند از تلخ و شور خویش

سوف تری اذا انجلی الغبار

افرس تحتک ام حمار

من به عذاب اندرم، آری رواست

مجلس عالی به شراب اندرست

بنام ایزد، بنام ایزد نگه کن تا توان بودن

غلام آنچنان رویی که گل رنگ آرد از رنگش

قصه یوسف مصری همه در چاه کنید

ترک خندان لب من آمد، هین راه کنید

گر آب شوی از تو نشویم رخ و دست

ور خاک شوی، آب کنم جای نشست

دیو از فعل زن رمیده شود

چون بر آمیزد او یکی تلبیس

در فریب و فسون و مکر و حیل

بندگی‌ها نمایدش ابلیس

ای خفته نگویی که مرا بیداری‌ست

وی شاد نگویی که مرا غمخواری‌ست

چون سرد شد از باد سحر زیور او

بیدار شدم ز خواب در بستر او

ما را تو به هر صفت که داری

دل کم نکند ز دوستداری

پنهان دارم راز تو ای دوست از آنک

تنگست جهان درو نگنجد غم تو

زن چو میغ است و مرد چون ماه‌ست

ماه را تیرگی ز میغ بود

بدترین مرد اندرین عالم

به بهین زنان دریغ بود

ای رفته ز من ترا چه افسون آرد؟

کاین فرقت تو ز چشم من خون آرد

باران دو صد ساله فروننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

فیالیت ما بینی و بین احبتی

من البعد ما بینی و بین المصائب

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

آب جمال، جمله به جوی تو می رود

خورشید در جنیبت روی تو می رود

بیا ای راحت جانم که تا جان بر تو افشانم

زمانی با تو بنشینم ز دل این جوش بنشانم

زلف ترا کار بدانجا رسید

کز خم او غم به ثریا رسید

در بر تو صبر به تعجیل تاخت

بر در تو عقل به سودا رسید