از تعجب هر زمان گوید بنفشه کی عجب

هر که زلف یار دارد چنگ چون در ما زند

انّ ابتداء العرف مجد باسق

و المجد کل المجد فی استتمامه‌

هذا الهلال یروق ابصار الوری

حسنا و لیس کحسنه لتمامه

گر فرق کنم که نیک کردی یابد

مشغول بفرق باشم آن گه نه بتو

مکن در جسم و جان منزل که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه نه اینجا باش و نه آنجا

ای پیش رو از هر چه بخوبیست جمالت

ای دور شده آفت نقصان و کمالت

دین ز درویشان طلب زیرا که شاهان را مقیم

رسم باشد گنجها در جای ویران داشتن‌

ای بسا در حقه جان غیورانت که هست

نعره‌های سرّ بمهر از درد بی‌فریاد تو

حسن را بنیادی افکندی چنان محکم که نیست

جز وَ یَبْقی‌ وَجْهُ رَبِّکَ نقش بر بنیاد تو.

شراب از خون و جام از کاسه سر

بجای بانگ رود آواز اسپان

بجای دسته گل دسته تیغ

بجای قرطه بر تن درع و خفتان‌

اندوه این جهان بسر آید جز آن من

معروف شد بگیتی نام و نشان من‌

هم تو مگر سامان کنی، راهم به خود آسان کنی‌

وین درد را درمان کنی، زان مرهم احسان تو

وصل آمد و ز بیم جدایی رستم

با دلبر خود بکام دل بنشستم

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس

هر که او نام کسی یافت از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش ز کس‌

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا جانا کامشب شب ماست

مکن در جسم و جان منزل که این دونست و آن والا

قدم زین هر دو بیرون نه، نه اینجا باش و نه آنجا

در عشق تو گر کشته شوم باکی نیست

کو دامن عشقی که برو چاکی نیست‌

تاریکتر است هر زمانی شب من

یا رب شب من سحر ندارد گویی‌

ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار

و ای خداوندان قال الاعتذار الاعتذار

پیش از آن کین جان عذر آور فرو ماند ز نطق

بیش از آن کین چشم عبرت بین فرو ماند ز کار

رأیت حبّی بعین قلبی

فقال من انت قلت انتا

انت الذی حزت کلّ حدّ

بمحو این فاین انتا

لقد نقّبت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب‌

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی‌