ای باز هوا گرفته و باز آمده به دام دوست

رنج سفر کشیده و باز دیده خود بکام دوست‌

دل باغ تو شد پاک ببر، زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد یا نقش خیالت‌

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت‌

همه شب مردمان در خواب و من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار و من بی‌یار چون باشم‌

و اذ الکریم اتیته بخدیعة

فرأیته فیما تروم یسارع

فاعلم بانّک لم تخادع جاهلا

ان الکریم بفضله متخادع‌

قال لی من احب و البین قد جدّ

و دمعی موافق لشهیقی‌

ما تری فی الطریق تصنع بعدی

قلت ابکی علیک طول الطریق‌

آشوب جهان همه حدیث من و تو

بگذار مرا همه جهان گلشن تو

بنده گر خوبست گر زشت آن تست

عاشق ار دانا و گر نادان تراست

از دو گیتی یاد کردن بیگمان آبستنیست

گر همی دعوی کنی در مردی، آبستن مباش‌

نیک بودی، از برای گفت و گویی بد مشو

مرد بودی، از برای رنگ و بویی زن مباش‌

ای هم تو ز تو حیران آخر چه مثالست این

ای شمع نکورویان آخر چه وصالست این‌

ای چون تو بعالم کم آخر چه کمالست این

ای شمع و چراغ ما آخر چه جمالست این

جویندهء تو هم چو تو فردی باید

آزاد ز هر علّت و دردی باید.

گر ز چاه جاه خواهی تا برائی مردوار

چنگ در زنجیر گوهردار عنبر بار زن‌

ما را همه مقصود ببخشایش حق بود

المنة للَّه که بمقصود رسیدیم‌

مائیم عیاران و عیاران مائیم

بر دیده مشتری قدم می‌سائیم‌

خصمان گویند کین سخن زیبا نیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صبا است‌

خبر ابتدا بود.

لهمُ الْبُشْری‌ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ

روی ما شاد است تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست.

عاشق بره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم.