فراق او ز زمانی هزار روز آرد

افروختگان وصال همی‌گویند:

بلای او ز شبی صد هزار سال کند

سرای پرده وصلت کشید روز نواخت

گر نه سببش تو بودی ای درّ خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب.

نیکو سخنی که آن عزیزی در نظم آورده و گفته:

نی تو درّی بودی اندر بحر جسمانی یتیم؟

دیو را دیوی فروریزد همی در عهد تو

آدمی را خاصه با عشق تو کی ماند جفا؟