باری دگر آتش زده‌ای در دل من

در سوخته آتش زدن آسان باشد

قدر سوز توچه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صد بار دگر سوخته‌ام

صوفیان در دمی دوعید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

بویی بمن آمد و ببومست شدم

بویی دگر ار بشنوم از دست شدم

زلف تو نه‌ایم تا بکمتر بادی

دور از رویت شویم دور از رویت

آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

گرت باید کزین قفص برهی

باز ده وام هفت و پنج و چهار

حلقه در گوش چرخ و انجم کن

تا دهندت ببندگی اقرار

آفرینش نثار فرق تو اند

بر مچین چون خسان زراه نثار

ایشان دارند دل من ایشان دارند

ایشان که سر زلف پریشان دارند

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سود عنکبوت خوریم

مرغ کانجا پرید پر نهاد

دیو کانجا رسید سر بنهاد

آن پشه که در کوی تو پرواز کند

صیدی کند او که باز نتواند کرد

فراز کنگره کبریاش مرغانند

فرشته صید و پیمبر شکار و سبحان گیر

منکر چه شوی بحالت سوختگان؟

نه هر چ ترا نیست کسی را نبود

در عشق تو از ملامتم ننگی نیست

با بیخبران درین سخن جنگی نیست

این شربت عاشقی همه مردان راست

نامردان را درین قدح رنگی نیست

آیین قلندری و آیین قمار

در شهر من آورده‌ام ای زیبا یار

گرچه بسر کوی تو بر نگذشتم

هرگز ز سر کوی تو در نگذشتم

باقی است شراب طلخ در جام هنوز

تا خود بکجا رسد سرانجام هنوز