گر صفحهٔ فولاد شود روی زمین

در صحن سپهر گردد آیینهٔ چین

از روزی تو کم نشود یک سر موی

حقا که چنینست و چنینست و چنین

ای در همه شان ذات تو پاک از شِیْن

نه در حق تو کیف توان گفت نه اَیْن

از روی تعقل همه غیرند و صفات

ذاتت بود از روی تحقق همه عین

یا رب به رسالت رسول الثقلین

یا رب به غزا کنندهٔ بدر و حنین

عصیان مرا دو حصه کن در عرصات

نیمی به حسن ببخش و نیمی به حسین

بر ذره نشینم بچمد تختم بین

موری بدو منزل ببرد رختم بین

گر لقمه مثل ز قرص خورشید کنم

تاریکی سینه آورد بختم بین

هان یاران هوی و ها جوانمردان هو

مردی کنی و نگاه داری سرِ کو

گر تیر چنان رسد که بشکافد مو

باید که ز یک‌دگر نگردانی رو

دورم اگر از سعادت خدمت تو

پیوسته دلست آینهٔ طلعت تو

از گرمی آفتاب هجرم چه غمست

دارم چو پناه سایهٔ دولت تو

ای آینه را داده جلا صورت تو

یک آینه کس ندید بی صورت تو

نی نی که ز لطف در همه آینه‌ها

خود آمده‌ای به دیدن صورت تو

جان و دل من فدای خاک در تو

گر فرمایی به دیده آیم بر تو

وصلت گوید که تو نداری سرِ ما

بی سر بادا هر که ندارد سر تو

ای گشته جهان تشنه پر آب از تو

ای رنگ گل و لالهٔ خوش‌ آب از تو

محتاج به کیمیای اکسیر توایم

بیش از همه عقل گشته سیراب از تو

ای شعلهٔ طور طور پر نور از تو

وی مست به نیم جرعه منصور از تو

هر شیئ جهان جهان منشور از تو

من از تو و مست از تو و مخمور از تو

ای سبزی سبزهٔ بهاران از تو

وی سرخی روی گلعذاران از تو

آه دل و اشک بی قراران از تو

فریاد که باد از تو و باران از تو

ای رونق کیش بت‌پرستان از تو

وی غارت دین صد مسلمان از تو

کفر از من و عشق از من و زنار از من

دل از تو و دین از تو و ایمان از تو

ابریست که خون دیده بارد غم تو

زهریست که تریاق ندارد غم تو

در هر نفسی هزار محنت زده را

بی دل کند و ز دین برآرد غم تو

از دیدهٔ سنگ خون چکاند غم تو

بیگانه و آشنا نداند غم تو

دم درکشم و غمت همه نوش کنم

تا از پس من به کس نماند غم تو

ای پیر و جوان دهر شاد از غم تو

فارغ دل هیچ کس مباد از غم تو

مسکین من بیچاره درین عالم خاک

سرگردانم چو گرد باد از غم تو

ای نالهٔ پیر قرطه پوش از غم تو

وی نعرهٔ رند می‌فروش از غم تو

افغان مغان نیره‌نوش از غم تو

خون دل عاشقان به جوش از غم تو

ای آمده کار من به جان از غم تو

تنگ آمده بر دلم جهان از غم تو

هان ای دل و دیده تا به سر برنکنم

خاک همه دشت خاوران از غم تو

ای نالهٔ پیر خانقاه از غم تو

وی گریهٔ طفل بی‌گناه از غم تو

افغان خروس صبح گاه از غم تو

آه از غم تو هزار آه از غم تو

ای خالق ذوالجلال و ای رحمان تو

سامان ده کار بی سر و سامان تو

خصمان مرا مطیع من می‌گردان

بی رحمان را ز چشم من گردان تو

ای کعبه پرست چیست کین من و تو

صاحب نظرند خرده بین من و تو

گر بَرسَنجند کفر و دین من و تو

دانند نهایت یقین من و تو