آن کس که به کوه ظلم خرگاه زند

خود را به دم آه سحرگاه زند

ای راهزن از دور مکافات بترس

راهی که زنی ترا همان راه زند

خوبان همه صید صبح خیزان باشند

در بند دعای اشک ریزان باشند

تا تو سگ نفس را به فرمان باشی

آهو چشمان ز تو گریزان باشند

در مدرسه اسباب عمل می‌بخشند

در میکده لذت ازل می‌بخشند

آنجا که بنای خانهٔ رندانست

سرمایهٔ ایمان به سبل می‌بخشند

عاشق همه دم فکر غم دوست کند

معشوق کرشمه‌ای که نیکوست کند

ما جرم و گنه کنیم و او لطف و کرم

هر کس چیزی که لایق اوست کند

نقاش اگر ز موی پرگار کند

نقش دهن تنگ تو دشوار کند

آن تنگی و نازکی که دارد دهنت

ترسم که نفس لب تو افگار کند

با شیر و پلنگ هر که آمیز کند

از تیر دعای فقر پرهیز کند

آه دل درویش به سوهان مانَد

گر خود نَبُرَد بُرَنده را تیز کند

خواهی که خدا کار نکو با تو کند

ارواح ملایک همه رو با تو کند

یا هر چه رضای او در آنست بکن

یا راضی شو هر آنچه او با تو کند

زان خوبتری که کس خیال تو کند

یا همچو منی فکر وصال تو کند

شاید که به آفرینش خود نازد

ایزد که تماشای جمال تو کند

عاشق که تواضع ننماید چه کند؟

شب‌ها که به کوی تو نیاید چه کند؟

گر بوسه دهد زلف تو را رنجه مشو

دیوانه که زنجیر نخاید چه کند؟

دل گر ره عشق او نپوید چه کند

جان دولت وصل او نجوید چه کند

آن لحظه که بر آینه تابد خورشید

آیینه انا الشمس نگوید چه کند

نی دیده بود که جستجویش نکند

نی کام و زبان که گفتگویش نکند

هر دل که درو بوی وفایی نبود

گر پیش سگ افگنند بویش نکند

در چنگ غم تو دل سرودی نکند

پیش تو فغان و ناله سودی نکند

نالیم به ناله‌ای که آگه نشوی

سوزیم به آتشی که دودی نکند

ای باد ! به خاک مصطفایت سوگند

باران ! به علی مرتضایت سوگند

افتاده به گریه خلق، بس کن بس کن

دریا ! به شهید کربلایت سوگند

درویشانند هر چه هست ایشانند

در صفهٔ یار در صف پیشانند

خواهی که مس وجود زر گردانی

با ایشان باش کیمیا ایشانند

گر عدل کنی بَرِ جهانت خوانند

ور ظلم کنی سگ عوانت خوانند

چشم خردت باز کن و نیک ببین

تا زین دو کدام به که آنت خوانند

گه زاهد تسبیح به دستم خوانند

گه رند و خراباتی و مستم خوانند

ای وای به روزگار مستوری من

گر زانکه مرا چنانکه هستم خوانند

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند

هر جا که دری بود به شب بربندند

الا در عاشقان که شب باز کنند

مردان رَهَش میل به هستی نکنند

خودبینی و خویشتن پرستی نکنند

آنجا که مجردان حق مِیْ نوشند

خم خانه تهی کنند و مستی نکنند

خلقان تو ای جلال گوناگونند

گاهی چو الف راست گهی چون نونند

در حضرت اجلال چنان مجنونند

کز خاطر و فهم آدمی بیرونند

مردان تو دل به مهر گردون ننهند

لب بر لب این کاسهٔ پر خون ننهند

در دایرهٔ اهل وفا چون پرگار

گر سر بنهند پای بیرون ننهند