یک دم دل من ز غصه آسوده نشد

وین عقده ناگشوده بگشوده نشد

این دامن پاک چاک چاکم هرگز

الا ز سرشک دیده آلوده نشد

از رأی شمیران غم دل افزون شد

وز جعبه شوم کن جگرها خون شد

چون نوبت آراء لواسان گردید

فریادکنان جان ز بدن بیرون شد

دوشینه لوای صلح افراشته شد

در مزرع دل تخم صفا کاشته شد

اصلاح وزیر جنگ با پارلمان

نیکو قدمی بود که برداشته شد

ای کاش مرا ناطقه گویا می‌شد

یک لحظه دهان بسته‌ام وا می‌شد

تا این دل سودازدهٔ پرده‌نشین

بی‌پرده میان خلق رسوا می‌شد

ای کاش که راز دل مبرهن می‌شد

مقصود و مرام ما معین می‌شد

هرگونه سیاستی که دارد دولت

تا حد لزوم صاف و روشن می‌شد

روزی که شهید عشق قربانی شد

آغشته به خون مفخر ایرانی شد

در ماتم او عارف و عامی گفتند

ایام صفر محرم ثانی شد

این قوم که تا کشور ما تاخته‌اند

با رایت خودسری برافراخته‌اند

با این همه های هوی ایشان دیدیم

هنگام عمل وظیفه نشناخته‌اند

بس هم‌نفسان نرد غلط باخته‌اند

یک جامعه را به شبهه انداخته‌اند

با آن همه امتحان هنوز این مردم

ما را به ثبات عزم نشناخته‌اند

آنان که لوای فقر افراخته‌اند

یکباره سوی ملک فنا تاخته‌اند

بیچاره و چاره‌ساز خلقند تمام

آنان که به دل‌سوختگی ساخته‌اند

آنان که سوار اسب گلگون شده‌اند

از مکمن ارتجاع بیرون شده‌اند

با آنکه گرو برده به قانون‌شکنی

امروز نماینده قانون شده‌اند

ابناء بشر جمله ز یک عائله‌اند

وز حرص دول مدام در غائله‌اند

از آز دول الحذر ای اهل جهان

کآن‌ها همه رهزنان این قافله‌اند

آنان که پریر قلب ما را خستند

دیروز قرار با اجانب بستند

دوشینه یگانه عضو دولت بودند

امروز نماینده ملت هستند

آن سلسله ای که از امیران هستند

معمار در این سرای ویران هستند

از چیست که با ثروت هنگفت مدام

اندر صدد غارت ایران هستند

تجار ز فقر ناشکیبا گشتند

بی چیز و گدا ز پیر و برنا گشتند

دیگر چه ثمر ز دستگیری وقتی

کز فقر عمومی همه بی پا گشتند

آنانکه به عدل و داد مفتون گشتند

تسلیم مقررات قانون گشتند

و‌آن‌ها که به فرعونی خود بالیدند

ناگاه غریق لجهٔ خون گشتند

افسوس که دست‌رنج ما را بردند

با بطر، چهار و پنج ما را بردند

ما و تو برنجیم و حریفان زرنگ

بی‌زحمت و رنج، گنج ما را بردند

چون عیش و غم زمانه قسمت کردند

ما را غم بیکرانه قسمت کردند

شیخ و شه و شحنه عیش و نوش همه را

بردند و برادرانه قسمت کردند

در کعبه خطاکار خطابم کردند

از بتکده رندانه جوابم کردند

آباد شود کوی خرابات مغان

کانجا به یکی جرعه خرابم کردند

شادم که پری رخان غمینم کردند

یغمای دل و غارت دینم کردند

چون خال سیاه گوشه ابروی خویش

ناکرده نگه گوشه نشینم کردند

صد مرد چو شیر، عهد و پیمان کردند

اعلان گرسنگی به زندان کردند

شیران گرسنه از پی حفظ شرف

با شور و شعف ترک سر و جان کردند