چون تحفه کوی دوست نارنج بود

از خجلت او به دل مرا رنج بود

گفتی که ز من مرنج هنگام بدی

رنجی که رسد از تو مرا گنج بود

تا یاد ترنج غبغبت افتادم

بهر تو ترنجی ای پریرخ دادم

بستان ز من این ترنج و یکبار دگر

از بوس ترنج غبغبت کن شادم

چون داد ترنجم آن پری پیکر مست

یک نکته پنهان به حقیقت پیوست

کاین بوده ترنجی که زلیخا در بزم

بنهاد و زنان کارد کشیدند بدست

ای گل خجل از طراوت بستانت

از چرخ گذشته نعره مستانت

از بهر تو لیمو بفرستم یعنی

سیرابم کن ز لیموی بستانت

این لیموئی که تحفه انان شد

شیرین و لطیف و تازه همچون جان شد

صفرائی عشق را به تجویز حکیم

درمان هزار درد بیدرمان شد

ای دوست بنه شرح غم دلتنگی

آغاز نما حکایت یکرنگی

از رنگ زمانه و ز نیرنگ خسان

غصه چه خوری بنوش از این نارنگی

این میوه که با روی تو همرنگستی

درمان دل عاشق دل تنگستی

خوردیم بیاد غم رویت اما

نارنگی نیست بلکه نیرنگستی

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم بحضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید

ای آنکه ترا پنجه شیری باشد

در جنگ غمت ساز دلیری باشد

سیب تو قبول کردم اما ترسم

این راست شود که سیب سیری باشد

ای دوست ز رخ بدیدگان نورم ده

وز غبغب خود شربت کافورم ده

من سوی تو انگور فرستادم و تو

از جام لبت باده انگورم ده

ای آنکه دلم ز عشق شیدا سازی

انگور دهی باده تمنا سازی

گر جهد کنی شراب گردد انگور

ور صبر کنی ز غوره حلوا سازی

ای دوست اگر اهل وفا خواهی شد

وز مردم اخلاص و صفا خواهی شد

خرما دهمت که گر ارادت داری

خرما چه خوری مرید ما خواهی شد

ترسم که ازین محبت پنهانی

در کوچه رسوا زدگانم خواهی

خرمای تو می خورم ولی می ترسم

از خرمائی کلیچه ام بستانی

یک شیشه گلاب ارمغان دادم من

ای آنکه ز بندگیت آزادم من

اشکی که گل از رشک رخت ریخت به خاک

در شیشه نمودم و فرستادم من

ای آنکه به عشق در دو عالم سمری

وز هر دو جهان به چشم من خوب‌تری

دادی ز برای من گلابی چون اشک

معلوم شد از گریهٔ من بی‌خبری

تا ساغر هجرت بشکستیم بتا

از دام غمت برون بجستیم بتا

تو زین می گلرنگ همی نوش که ما

از جام غمت نخورده مستیم بتا

زین باده فرستادمت ای رشک پری

من باخبرم بسی که که تو بی خبری

چون نرگس مست نیستم تا به خمار

بوئی و چو پژمرده شدم درگذری

ای گشته گل از رشک جمال تو ورق

وز شرم لبت شراب کرده است عرق

قدری عرق از بهر نثار لب تو

چون گوهر اخلاص نهادم به طبق

ای لاله بخون ز چهر رنگین شما

آمد عرق از لطف جهان بین شما

رندانه لب پیاله را بوسیدیم

گفتیم بیاد لب شیرین شما

ای آنکه تو را همیشه در بر طلبم

وز لعل لبت هماره شکر طلبم

من قند مکرر آورم پیش لبت

وز لعل تو دشنام مکرر طلبم