چشمان تو با فتنه به جنگ آمده است

ابروی تو غارت فرنگ آمده است

هرگز به دل تو ناله تأثیر نکرد

اینجاست که تیر ما به سنگ آمده است

ابروی تو رفته رفته تا گوش آمد

گیسوی تو حلقه حلقه تا دوش آمد

از لعل لبت خون سیاوش چکید

زان خون سیاوش دلم جوش آمد

در آب پر غراب افتاده مگیر

یا تودهٔ مشک ناب افتاده مگیر

پیچیده به روی آب دود سیهی

آتش به میان آب افتاده مگیر

هر روز گرفت خانهٔ کعبه شرف

از مولد شیر حق، شهنشاه نجف

جز ذات محمّدی نیامد به وجود

یکتا گهری چو ذات حیدر ز صدف

خیّاط پسری بود به دستش ماکو

گفتم که دلی که برده‌ای از ما کو

گفتا که دل تو در کف من خون شد

از او اثری اگر بخواهی ماکو

ترسا پسرا مسیح سیرم کردی

من شیخ بدم راهب دیرم کردی

از کعبه کشیدی سوی بتخانه مرا

صد شکر که عاقبت به خیرم کردی

برداشت سپیده دم حجاب از طرفی

بگرفت نگار من نقاب از طرفی

گر نیست قیامت از چه رو گشته عیان

ماه از طرفی و آفتاب از طرفی

ای دلبر عیسی‌نفس ترسایی

خواهم به برم شبی تو بی‌ترس آیی

گه پاک کنی به آستین چشم ترم

گه بر لب خشک من لب تر سایی

در بند اسیری ندهم هرگز تن

ور تفته شوم بکوره همچون آهن

آزادی خویش ار همی جویم من

یا تاج و نگین یا گور و کفن

ای دختر خوبرو بدین طبع بلند

از بام سپهر بر جهانی تو سمند

کن جهد و بدر سلسله و بگسل بند

نه تن بقضا سپار و نه سر بکمند

ای حضرت بودا و خداوند جهان

پا مال غم است مسقطالراس شهان

اژدرهائی کشیده او را بدهان

منچوری را ز کام اژدر برهان

شب پاسی را هر آنکه آماده کند

باید که به جام نیلگون باده کند

تاریخ زه مادر فیروز اینست

گربه به فراش موش سه زاده کند

ای دوست بیا مسند اوقات ببین

بیداد و طمع ز قاف تا قاف ببین

این نایب صدر و فخرالاشراف ببین

در قاف قضا دو تن دو سر قاف ببین

ای نصر خدا مرا به مقصود رسان

مگذار شوم رهین خویشان و کسان

تو قلب و زبان مستشاری امروز

والمرء باصغریه قلب و لسان

احزاب فتاده اند در خط جنون

هر لحظه به رنگی شده چون بوقلمون

با اینکه ندانند برون را ز درون

کل حزب بما لدیهم فرحون

عبدالله راد امیر روشن دل ورای

چون عزم سفر کرد بجاوید سرای

زد کلک امیری پی تاریخ رقم

«ابنای ادب یتیم گشتند ایوای »

ای آنکه ترا چو مه شمایل باشد

جانم به شمایل تو مایل باشد

اندر عوض دست من این رشته زر

بگذار بگردنت حمایل باشد

ای آنکه خوش است در فراقت مردن

در هجر تو چاره نیست جز غم خوردن

آن رشته حمایل تو را افکندم

چون رشته مهربانیت در گردن

ای وصل تو از ملک سلیمان خوشتر

دادم ز برای تو یکی انگشتر

از حلقه او حال دل من بشناس

وز گوهر او لعل لب خود بنگر

انگشتر التفاتی ایدوست رسید

ایزد نکند از تو مرا قطع امید

انگشت رضا به چشم و جانم بنهاد

در حلقه بندگی شدم چون خورشید