نکند میل بی هنر بهنر

که بیوسد ز زهر طعم شکر

روز پیکار و روز کردن کار

بستدندی ز شیر شرزه شکار

مثل مو بود بدین اندر

مثل زو فرین و آهن در

بارگی خواست شاد بهر شکار

بر نشست و بشد بدیدن شار

گاه اقبال آبگینه خنور

بستاند ز تو عدو به بلور

گفتم این و گریختم ز عسس

شاه شطرنج را نگیرد کس

خواستم با نیاز و داشادش

پدر اینجا بمن فرستادش

حرکاتش همه ره هنرست

برم از جان من عزیزترست

شد مژه گرد چشم او ز آتش

نیش [و] دندان کژدم و کربش

زود بردند و آزمودندش

همه کاچالها نمودندش

سنگ بی نمج و آب بی زایش

همچو نادان بود بآرایش

رخ ز دیده نگاشته بسر شک

وان سرشکش برنگ تازه زرشک

چون مراغه کند کسی بر خاک

چون برد خاک او چه دارد باک

تبنک را چو کژ نهی بیشک

ریخته کژ برآید از تنبک

بسپاریم دل بجستن جنگ

در دم اژدها ویشک نهنگ

مهر ایشان بود فیا وارم

غمتان من بهر دو بگسارم

گفت نقاش چونکه نشناسم

که نه دیوانه و نه فرناسم

از گهر گرد کردن بفخم

نه گهر چید هیچکس نه درم

ویحک ای ابر گنهکاران

سنگک و برف باری و باران

تیره بر چرخ راه کاهکشان

همچو گیسوی زنگیان بنشان

که حسد هست دشمن ریمن

کیست کو نیست دشمن دشمن