نشستند بر گاه ، ماه شاه

چه نیکو بود گاه را شاه و ماه

گرانمایه کاری بفرّ و شکوه

برفت و شدند آن بآیین گروه

کف یوز پر مغز آهو بره

همه چنگ شاهین دل گودره

نه از خواب و از خورد بودش مزه

نه بگسست از چشم او نایزه

فلاطوس برگشت و آمد براه

بر حجرۀ وامق نیکخواه

پدر داده بودش گه کودکی

به آذار طوس آن حکیم ذکی

به مرگ خداوندش آذار طوس

تبه کرد مر خویشتن بر فسوس

ز جوی خورا به چه کمتر بگوی

که بسیار گردد بیکبار اوی

بیابان از آن آب دریا شود

که ابر از بخارش ببالا شود

درو آب چشمه ، در او آب جوی

که رنجه نبودی درو آب جوی

چنان دان که این هیکل از پهلوی

بود نام بتخانه ار بشنوی

لب بخت پیروز را خنده ای

مرا نیز مرو ای فرخنده ای

سر که یابد گسسته کیسنه را

دور باشد بتاوه کرسنه را

نتوان ساخت از کدو گوداب

نه ز ریکاشه جامۀ سنجاب

شاه غزنین چو نزد او بگذشت

چون دویزه بگردش اندر گشت

او مرآن را در آن یله کرده است

مهر او را ز دل خله کرده است

صعب چون بیم و تلخ چون غم جفت

تار چون گور و تنگ چون دل زفت

مرورا گشت گردن و سر و پشت

سر بسر کوفته بکاج و بمشت

از غم تو بدل گریغش نیست

هر چه دارد ز تو دریغش نیست

ببر آورد بخت پوده درخت

من بدین شادم و تو شادی سخت

زان مثا حال من بگشت و بتافت

که کسی شال جست و دیبا یافت

هر که فرهنگ ازو فروهیدست

تیز مغزی ازو نکوهیدست