گدای در ز در ای آفتاب دور مساز

که تن بسوختش از حسرت این فقیر اطوار

لبان وصف دلم زان رخ چو آذریست (کذا)

که ثابت است بسی عاشق تو در اسرار

گر آنکه پیش همه نقش ملک چین گلهاست

[...]

نشان باغ بهشت آن جمال و حاجب و زلف

لب تو ساقی جانبخش و کوثر ابرار

بگوهر آن خط سبز تو خاتم خوبی

قد تو سایه طوبی کشیده در رفتار

یقین بلاغ من آنگه بود درست که شعر

بیان حال نماید به کلک سحر شعار

بیان حسن تو هر چند راغبم نکنم

که شوق آمده غالب بعقل دعوی دار

از آن بسوخته مجمر صفت دلم محنت

که مجرمم من مست از شکایت دلدار

شکایتم که تو میسوزی از تغافل نیست

چنانکه زلف تو کند از تطاولم بن و بار

دلم که ریش و جگر خون شدست از آن گرید

که شیر میشود از عشق دیده اش خونبار

رهین عشق دلم شد ز خنجر آهن

که سر نهاد بدامن مرا که آن بردار

خراب گریه شدم آنچنان که دیده کنم

چو من که دیده جزاهای خویشتن بکنار

اگر چه زارتر از من کسی بدهر ندید

درونم اینهمه آه از چه دید آه از یار

مگر که همدم اهل نظر ز عین وقار

بشمع عارض تو تافت تا فزود انوار

یقین که از نظر التفات بخت امشب

رخ چو لاله ات آمد مه تمام عیار

دمید بر سمنت تا ز زلف و خط سنبل

مه من از شب زلفت نمود صبح قرار

برافکن از مه رخ پرده چاشت کن شامم

که بیشک آن مه رخ چاشت میکند شب تار

تبیست در تن من گرم دلبرا قدمی

که دانم از قدمت وار هم ز تابش نار

ترا ز عین وفا خواستم من از ایزد

بیاوصدق و صفابین و خشم و کین بگذار

وجود من که نمودش بدولت شاه است

[...]

حاجب گوهر لب تو خاتم خوبی خط تو

ساقی کوثر لب تو سایه طوبی قد تو

خط تو خاتم خوبی شب تو حاجب گوهر

قد تو سایه طوبی لب تو ساقی کوثر

شدست هوش دل ایجان ز دست باد ستم

کی آوری بفغانش بصبر با دست آر

ایا حریف طرب چون وزید باد بهار

چو لاله می خور و مهر از زمانه چشم مدار

هباست بی می و گل عمر آتشی در زن

بهر چه دارد از اندیشه ات چو بوتیمار

رسید لاله و دارد بهر کمین خاری

[...]

سمن چو ساقی دلجو به لاله زار آمد

که تا چو لاله برافروزد از رخش انظار

یقین که مستی بلبل چو غنچه پنهانیست

حیاتش از می ریحانیست آن خمار

در آبباغ گل اکنون که همچو جنت شد

بچین گلی که چو حور آمده است دیده گمار

کجاست نسبت یار از نسیم بستانش

چو حور اگر چه شمیمست گلشنش عطار

هوای باده و جعد بنفشه دام دلست

گذر چو نیست ازین دام دل بیاد بیار

نه گر تو سنبل تر تافتستیش ای باد

بقصد دل چه بهم بافتستیش صد بار

وجود سنبل اگر سوخته چو بلبل شد

وجود بلبل ازو سوخت همچو سنبل زار

مگر از شاه ولایت نظری یافته است

ندید چشم فلک همچه شاه اسماعیل

گیرد از آن رو همه کس دامنش

فروغ اختر دولت از و نگر بیقین

آفتابیست کزو نجم سعادت رخشد

وجیه روی و بعلم و هنر از آن ابری