امیر گنه: تا مهرهْ‌ورزی آموتن

سی سال پیشتر مه تن تنه عشقْ سوتن

بسْ فتنوئه چاچی به دستْ، نوک اندوتن

الْکه منه سینه، نَشئهْ دوُتن

شایستهْ مره ته قدمِ گَرْدْ بیینْ

نشایستْ ترهْ مه خونه‌ها پرْسیینْ؟

رقیبْ‌آسا سگ ببیِنْ، ته در کتییِنْ

من تنه وَرْجهْ جَدا نتومّه بیینْ

امیر گنه: بی یار به دنی دویین

اونوخت بمردن بهتر که زنده بیینْ

لازم کنّه دوستِ آستون کتییْنْ

دوستِ قدِم گَرْدْرهْ شه چِشْ کشیینْ

امیر گنه: اون یار ره نشینه داشتن

وره به سر سوزن، نَوْنهْ هداشتن

شه داشت و نداشت غم ره ننه داشتن

دم همین دمه، ایندم که وینه داشتن

اون روز که بلقیس آخرت در شیینْ

بنّا شرم داشته لحدْ ونه سرْچیینْ

امیر گنه: ته دیم ره دمی بدیینْ

چنونه که چار با بیست و هشت رسیینْ

خوشواش (خشه واش) کوه، هر گوشه لارِهْ یارونْ!

هر گوشه‌یِ لارْ، بلبلِ زاره یارونْ!

گِل بِشْکِفْتْ، نَشْکِفْتْ غنچه بسیاره یارونْ!

یارْ اونْ خِشِه که شِهْ یارْرِهْ دارهْ یارونْ!

سکندر کو؟ دارا کوئه؟ کوئه بیجن؟

یُوسفْ کوئه که با زلیخا آمیجن؟

مجنون کوئه که خون بلا چش ریجن؟

فلک همه‌ی خاک ره به ریجن ریجن

تهْ صَیدی وُ مِجِمه وَلٰا وَلٰا منْ

خُونِ جیگرْ رهْ خرْمهْ کلا کلا منْ

خُونْ وٰارْنهْ چشْ، نَویمهْ الٰا الٰا منْ

تنی غرْصهْ مجمه دلا دلا من

به بازی نردْ دوست دلْ بیته آیین

به فکر گشاد بَنیشتمهْ یکتایی پائین

بَیْتِمِهْ گِشادُ و نَقشْ نمُو اِساوینْ

دَکْتمهْ به ششدَرْ، ونگْ بیامُو واچین

اندی خشه روز هوا بییمو بارون

اندی شیر نر بدیمه زیر پالون

اندی بی‌کفن بمرده ماله دارون

این کوهنه دنی، بفا ندارنه یارون!

آهو دیمه چرسّه لار بیابون

تک چرون چرون و چش به آب بارون

بوتمه آهور! منمه در این بیابون

یار بی بفا دارْمهْ، ندارمه آرمون

امیر گنه: مه سالْ اگر که نودْ بو

تمومْ ته قدی بُو، یکی منْ نوی بو

ته مهرورزمْ مه سالْ اگر که نود بو

ته جفاره خش گیتْمه، بفا نوی بو

یگرنگِه دوستِ مهرورزی گریه می‌بو

یارکه د زبونه بهل که ایی بو

امیر گنه: مه جان اون کس فدی بو

ونه «نا» به نابوئه، «آری» آری بو

اشون باختمه، خود دیمه دَیْ بیامو

مشک و مشکه دون، بعد عنبر بیامو

آمل، [اشرف] انار، ساریِ سه بیامو

طلای خسرو، نقره‌ی خوم بیامو

امیر گنه: تا که فلک ره سرها بو،

تا پشت گو، این کهنه دنی بپا بو،

مشرق تا به مغرب که ملک خدا بو،

به مثل گوهر، فرزن مادر نزا بو

امیر گنه: اون ره نظرِ خدا بو

مه نازک دل ره عشق سر هو نیابو

منه دل شو و روز، روز و شو ته جا بو

مه دل که ته جا بو، دیگر جا کجٰا بو؟

دَکْتمهْ تنه درو نَنْوازنّی تو

مره کافر فرنگستون وینّی تو

شونی رنگ رزِ، رنگْ ره براجنّی تو

براجنّ مره هر رنگ که راجنّی تو

شه‌زاده، تره ایزد ذاتْ باتْ بو!

چرخ و فلک گردش تنه براتْ بو!

یاربْ که تنه کار به تنه مراتْ بو!

ته دشمن تهی‌دست و ذلیل و ماتْ بو!

قَراشِل تره دایمْ به سونِ باد بو!

وته دشمن ره شمشیرِ تِهْ به یاد بو!

تنه همصحبت وِنه که حوری زاد بو،

تا امیر به ته دولت همیشه شاد بو

ته روشن چلا سوکنّه سون نیر بو!

چشم بدو کوتاه نظر، با ته دیر بو!

زَوَرْدَستونِ عالمْ به ته چنگ اسر بو!

خانِ او کَشْچی، ته مطبخِ مِزیّر بو!