امیر گنه: ذاتِ بِلْبِلْ دارمه یارونْ!

گردشِ هوا، بویِ گِلْ دارمه یارونْ!

بساطِ دنی، کهنه چَلْ دارمه یارونْ!

دِشش امامِ عشقْ‌رِهْ دِلْ دارمه یارونْ!

مسافر راه کربلا مه یارون!

درمونده‌ی شه عشقِ آقامه یارون!

مجنون بیابون و صحرامه یارون!

محنتْ‌کَشِ اینْ کهنه دنیامه یارون!

امروزْ چَنْ روزهْ یاررِهْ ندیمه یارون!

اوُ مه دِ وری دیدهْ روَوُنه یارون!

طالعْ ندارمه،‌ای شهریارِ وارون!

مه لؤلؤ ره کَسْ شُورِهْ، بَوٰارِهْ بارون!

بَخِرْ گَرْدِ راهُ و نَخِرْ نامردِ نون

نامردْ به خِشِهْ قَولْ بونه زی پشیمون

این ره من یقینْ دومَه، تویی یقینْ دون

مردْ اَرْ زهرْ خُورِهْ، بهتر که نامرد نون

امیر گنه: اینْ سَرْکه سَر پُوشِهْ یارون!

ناپُختهْ به جوشْ، پخته خاموشه یارون!

هر کسی رِهْ که ذرّه‌ای هوشه یارون!

پیش اهل فَهْمْ، طَلِبْ به گوشه یارون!

امیر گنه: دینِ عربْ دارمه یارون!

میلِ گشتْ شام وُ حلبْ دارمه یارون!

نیّت‌ره همینْ روز و شبْ دارمه یارون!

پروانه صفتْ، مَیلِ شبْ دارمه یارون!

ته دِگیسُوونْ مشکِ پتییه یارون!

هَرْ می‌ته خَراجاتِ هرّییه یارون!

دوستِ تاجه بَخشْ، حاتم طییه یارون!

دوستِ حاتمْ من، ندومَه کییه یارون!

چه فتْنوئه ته چشْ که نَشومَه خو من

ته فکر و خیال دَرْمه درازه شُو من

دیمْ باد اینه ته، نشیر مه مُونگه شُو من

چشْ باد اینه ته، برْمه کمّه هُوهُو من

وَرفِ گُله ره دیمه که لارْ ره وارن

وَرْف و گلْ تماشا کننْ تیمْ بکارنْ

وَنوشه ره وایی ویهارْ بوئه (بوو) یارن

زاغِ وَچهْ نَرْگسْ ره تکْ هائیتْ دارن

دوستْ ره دیمه که آمِل کیچه وارن (آرن)

اونْ دیم وُ دستونْ رهْ به من کاشْ بیارن

مَرْدِمْ اَملْ گوئنْ وُ جانْ ره وازنْ

مه اَملْ اونجوئه که مرهْ خش‌ْ دارن

مه دلْ با ته جٰا عهد هاکرد بی و پَیْمنْ

سر از تنْ جدا بُو، دیگر جا نَشیینْ

اُون محلّ که مه چش ره تو هاخنّی ونْ

اونْ مَحَلّ قَسمْ خرْمه، تنه سَرْ سُوگَنْ

قافْ، قَندهْ تنه لُو به هدیه دپاتنْ

گافْ، گیرمه ترهْ‌کَشْ، گلهْ دیمْ تنها تَنْ

لامْ، لُورهْ تنه هَنْته عقیقْ بسٰاتنْ

میم، من و تره دَرْ عالمْ نومْ بپاتنْ

مه دوستْ به سُرعَتتْ، اسبِ بدوُرهْ موننْ

گردنْ و دوشْ هَنْته گوکّی گوره مونن

سؤ آلِ عَرْقْ، شیشهْ گلُوره مُونن

برفه‌یِ دنباله، ماهِ نُو رهْ مُوننْ

ای ماهرخِ سروقدِ سیمین تَنْ!

ما یَرْجَحُ بالنّاس عَلیٰ وُلْدِ حَسَنْ؟

کاهاکَرْه‌ها هچّی هچّی تَنْ تَنْ تَنْ

سَنْ یَخْشی مَسِنْ، لیک مَسِنْ سَنْ سَنْ سَنْ

ناتُومه ته مهره‌ورزی ره دلْ هَئیتنْ

نا بَتُومّه ته نومْ رهْ زبُونْ نَئیتنْ

نا بَتومّه این شهر دَیینْ، ناوریتن

نا بَتُومّه با هر سه چهار دَپیتن

تیر بزه مرهْ کُومْ نییه نُومه گیتنْ

بی کومْ ره آرُومْ نییه که نُومه گیتنْ

نا بتومّه این شهر دیین نا وریتن

جان و دلْ تره\ دلْ نییه، نُومه گیتنْ

ای لارِ کوهْ نیشتمهْ یارِ دَر بییِنْ

دورِ آبنوسْ نیشتمه، درْیورهْ دییِنْ

مییُونِ درْیو ماهی رهْ کاونْ کاونْ

مییونِ ماهی موجْ به خطا نمیینْ

امیر گنه: ته غمزه مرهْ مَصٰافنْ

ته قولُ و سخنْ هَرْدِ منه خلافنْ

مه سَرِ قلمْ ره گر کسی شکافنْ

ویننْ منه دلْ با تنه عشقْ دَرْ لافنْ

امیر گنه:‌ای کافِرِ بی بفٰافنْ

هر قولُ که به من کردی تمومْ خلافنْ

زکریّا سُونْ، سَر تا به په (پا) شکافنْ

ای دوستْ ته جا دلْ وَمّه، ندارمهْ آرمنْ

مه حاصله ته غمْ خردن و اندوتن

نه پیشوئه مه غَمْ به سَرِ غمْ دُوتنْ

ته مهره‌ورزی رهْ به شه جانْ آموتن

و یا که شه تن وُ سَرْ ره با جانْ سوتن