سیاهی سَرْ، خطّ اَلِفِهْ ته زِلْفْ

یک روز تَدیینْ، صد هزار حفِهْ ته زلْفْ

سیاهی، شُوی تار و تاریکِه ته زلفْ

هرْ کُوچه گِذِرْ کِمِّهْ رَفیقهْ ته زلفْ

امیر گِنِهْ: که دارْمِهْ هِوایِ ته عِشْقْ

دلْ دارمه هزارْ داغ به سودایِ ته عِشْقْ

هِدا مه شِه جانْ‌رِهْ به بهایِ ته عِشْقْ

کار کِمّه به جان وُ دِلْ رضایِ ته عِشْقْ

سه تا چینّه کا داشتْمه خجیروُ خارکْ

اتّارِهْ کِرْچِکْ بَوِرْدِهْ، اِتّا رِه شالکْ

اتّا بَمونِس وَنگْ بَکَنِهْ بهارِکْ

اوُنهم کَتِهْ پِهْ کَتِهْ زنّه کِتارِکْ

گِتْمِهْ: بَوِرْزِمْ مهرِتهْ گُوهِر پاکْ

گِتی: ته سونْ پِرْزَنِنْ شه سینهْ‌رِهْ چاکْ

گِتْمِهْ: تَشْ نَزِنْ دِلْ‌رِهْ به سُونِ خاشاکْ

گِتی: که طلاتَشْ نَخِرِهْ، نَوِّه پاکْ

امیر گنه: مه دِلْ‌رِهْ بئیتهْ ته واکْ

بئیتِهْ تنه واک وُ، وَرِهْ به شه خاکْ

اَنْدی تمنّا دارْمِهْ دَرگاهِ لُولاکْ،

ته چیرْ نَشّنه هرگز آبِ رُو به خاکْ

وَنُوشه رِهْ گِمٌهْ چییهْ ته دامِنِ چاکْ؟

نوروزْ بِمُونه، نظرْدارْنی سوی خاکْ؟

ته پنج روزهْ عُمرْ دارنی، تِرِهْ چییِه باکْ؟

هر کَسْ به دنی کَمْ بزیسْته، هَسِّه پاکْ

بالا خدنگْ،‌ای زُبْده سنگْ، دلْ شوآهنگْ

دهُونْ تنگ وُ آوازْ چنگ، بشکنْ شوخ وُ شَنْگْ

سَنگْ وُ چنگ وُ وَنگْرهْنییه هچّی آهنگْ

وَنگْ دارْمه به تهْ وَرْ سَنْگ نَوُو، وَنگْ ره تنگْ

نماشْترْ سَرا که خُور دِگاردنهْ رنگْ

کشتی به درْیُودیمه، سَر هُو کشی تنگْ

سی آهو به شیرِ گذرگاهْ بینه (بییه) لَنْگْ

نَرهْ تیرِنگْ ره بازْ به سَرْ هُونیا چَنگْ

اَطْلَسْ دپوستی دامنْ بُو شا، کَمرْ تنگ

تهْ مَخمِلْ دیمْ دارنهْ هزارْ گِلِ رنگْ

تهْ مشکینِ زلفْ اگر بیمو مِنِ چَنْگْ

شُو سال، تِلالالْ و رُوجا بوّوِ لَنْگ

فلکْ بَگرْسَهْ خنهْ هَکردهْ پامالْ

کُو ئه قارُونْ وُ کُوئه ونهْ زَرُ و مالْ؟

کونه یوسفْ و کوئه ونهْ زَلیخالْ؟

کوئه ایّوبْ که کرمْ بَورْدهْ ونه حالْ؟

تو نَسلِ اُونشاهی بغضْ نداشته شه دلْ

سی اَشتُرْ قطارْ یکْ روزُ هدا به سایل

سه قرنِ پیشترْ داشته یکدسته‌یِ گلْ

هدا به سَلمُونْ، سَلْمُونْ بوییهْ قابِلْ

اُون که بنهْ روزْ با تو بوییهْ مایلْ

اسا به عشقِ دَرْدْ، سُوجنهْ یومُ و لَیلْ

تا مُور به منه کَلهْ جه هاکنهْ خَیْلْ

اُونْ مَحَلْ خیالْ دارمه به ته عشقِ مَیلْ

امیر گنه: مه وَرْ نوویهار، بیّیه لیْلْ

یا ارض وُ سما وُ فلکْ دارنه ته فِعلْ

اُونْ کشتی که نوحْ درست هکردْ، بَورِدْ سِیلْ

اونطورْ کشییه مِهْ دِلْ به ته عشق مِیلْ

یا علی گمّهْ سُو دَکفهْ منه دلْ

اُونطورْ بشکُفهْ، سرخ وُ سفیدْپییونْ گلْ

هَرْ کَسْ اَسْمِ علی رهْ بییارهْ شه دلْ

علی با له ماس بُونهْ قیامتِ پلْ

امیر گته: یک‌باری جُوون بَووئمْ

کرهْ سنگهْ دَشتِ باغبُونْ بَووئمْ

ته مه لیلی وُ من ته مجنون بَووئمْ

ته هَرْ دِ وَرِ زلفِ قرْبُون بَووئمْ

رُخصتْ هاده که من ته قربونْ بَئوئمْ

نَخْجیرِ شکارِته مُژگوُنْ بَئوئمْ

تیرِ مژه‌یِ پیشْ جهْ نشُون بَئوئمْ

شیدایِ شکارِ اَرْغووُنْ بَئوئمْ

اسیرِ زلفِ عَنبرْاَفشونْ بئوئمْ

سییُو چشمونِ وَرْجهْ قربُونْ بَئوئمْ

آهویِ تنهْ سُنْبلستونْ بَئوئمْ

افتاده‌یِ ته چاهِ کَنْعونْ بَئوئمْ

آشفته‌ی اون موی افشون بَووئمْ

من بلبل رخسار گُل‌گون بووئم

من عاشق ته قد و مییون بَووئمْ

قربون کمند گیسوان بَووئمْ

مه دلْ همه خانهْ ته قربونْ بَووئمْ،

ته خوانِ کرمْ جهْ سیرِ نونْ بَووئمْ

ته وارنگهْ جارِ باغبونْ بَووئمْ،

تَرْسمّه نُوینمْ وُ قربُونْ بَووئمْ

سوداییِ لَعلِ بَدخْشون بَووئمْ

نَرگسِ چشمونِ وَرْ قربُونْ بَووئمْ

باغِ بهشتْ ونهْ دَرْبونْ بَووئمْ

پیرونه سَری ونهْ جووُن بَووئمْ