هزار پارِهْ شهْر بُو، چه کِرمُونْ چه شیرازْ

هزار پاره گُوهِرْ، چِهْ چنگی خُوشْ آوازْ،

هزار تاج و تَخت بُو، هزار مَرْکَبِ تازْ

نا اَرْزِنهْ گُوهرْ، هَمه ته یکی نازْ

چنگیزْ شاهْ تنه چنگ ره ساز هاکِنِهْ سازْ

نِوازندهْ، تِهْ، هَرْدَمْ بیارهْ آوازْ

اُونْ نِرْزِنِهْ پنجْ شَهْر به تنه یکی نازْ

هُرْمُزدْ و یَزدْ وُ همدوُنْ، کِرْمونْ، شیرازْ

گُوهِرْرِهْ خِدا دِیافِربیِهْ چُونْ بازْ

مِنْ به جاهلی وِنِهْ کَشِمْ وِنِهْ نازْ

گُوهِرْ عَسِلْ رِهْ مُوّنِهْ که کِننّی بازْ

عَسِلْ رِهْ دَرْمُونْ وَرِنْ کِرْمُونْ وُ شیرازْ

سَرْرِهْبَشِسّی، لَچکْ رِهْ هاکِرْدی لَسْ

ته لَسْ لچَکی دا، بَمِرْدْبُونْ هزار کَسْ

امیر گِنِهْ: گَوْرْ وَچِهْ، کافری کَسْ!

که کِرْدی مِنا یاری، اِساگنی وَسْ؟

امیر گنه: مه تنْ‌رِهْ تِفاکَشی کَسْ

نشومَه اونْ کیچِهْ رِهْ که بُوردِهْ ناکَسْ

ناکَسْ رِهْ نصیحتْ هاکِنی هزارْ کَسْ

ناکسْ ناکسه، ناکِسِهْ ناکِس کَسْ

امیرْ گنه: هر کسْ عَقْلْ دارنه هَدیوَسْ

ناکسْ مَردِمُونْ رِهْ هرگز نَوْنِهْ شِهْ کَسْ

پِرْ حَیفِهْ کَسْ ناکَسْ ره بَوُوئه شِهْ کَسْ

هَموُنْ ناکَسِهْ، ناکَسِهْ ناکَسِ کَسْ

اَگِرْ مُسَلْمُونی، نَکِنْ مه سَرِقَسْ!

اینْ عشقْ نامنه دَسِّهْ وُ ناتِنِهْ دَسْ

اینشهْر همه یارْ دارِنْ وُ قَومْ، اَدی کَسْ

مه یار تُویی، مه قومْ تویی، تُویی مه کَسْ

هَرْ شُو که ته عشقْ بُونِه مِرِهْ هم آغوشْ

مِه دادَرَسِنِهْ عَرْشِ مِلایکِ گُوشْ

مَطْلوبْ وینْ این سِخِنْ رِهْ هاکِنِهْ گُوشْ

تا قَصّه‌ی مَجْنونْ بَووئِهْ فِرامُوشْ

امیر گنه: مه سوُته دِلْ ته جَفاکَشْ

کانِ غَمْ واِلَمِه، مکانِ آتَشْ

ته مهرهْ‌ورزی رِهْ وِسِهْ مه دِلِ تَشْ

ننه غَمِهْ که شُو وُ روزْ دارْمِهْ نالَشْ

پئیزْ بَپچْ وُ بالا خِدارِهْ هارِشْ

کَمْ کَمْ دَکِنْ وُ ویهاره ماره هارِشْ

خُوشِهْ که چینّی، بی‌چاره هارِهْ هارِشْ

روزِ قیامتْ، سَبْزِهْ قِوارِهْ هارشْ

مِنْ بَمِردِهْ روزْ لاشْ رِهْ منه صحرا کَشْ

انگیسْ دَکِنْ مه زِبُونْ رِهْ پیکِفا کَشْ

ذِرّه ذِرّه تو منه گوشتْ رِهْ تِفاکَشْ

نَکِنْ سَرزَنِشْ، بیمه تنه جفا کَشْ

نِما شونِهْ سَرْ ویشهْ بَئییهْ خاموشْ

مَسْتِهْ بِلْبِلِ نالهْ نیمُونه مه گُوشْ

نامَرْدِ فَلِکْ حلقه دَکِرْدِهْ مه گُوشْ

وِنِهْ بَمِرْدِنْ، بوُردِنْ چِهارْ کَسِ دُوشْ

سییُو شبه رِهْ مُونِنه (موندنه) ته دِ تا چِشْ

کُلً مازرونْ اِرْزِنِهْ ته لُویِ خِشْ

ماهی نیمه که دوُمْ دَکِفِمْ، کنارْ کَشْ

زینگالْ نیمه که مَنْقِلْ بَسوزه آتَشْ

چِلاوْ (چلو)، چه خِشِهْ هَر دمْ دئیرهْ وارشْ

آساچه خِشِهْ گُو بَپنبوئه گالِشْ

مَنْگِلْ چه خِشِهْ لا وُ سَرین وُ بالِشْ

بِرو خِشِه واشْ، مَسًه چَشوُن‌رِهْ هارِشْ

مِهْ تِکْ دَکِتِهْ اَمْشُو دَئیره وارِشْ

تاریکْ بَووُئِهْ چیرِهْ نَوینهْ مه چِشْ

منْ چَنگه مالی بُورِمْ دوُستِ متکا پِشْتْ

دوُست گِلِهْ دیمْ‌رِهْ مِنْ هَدِمْ دِ تا خِشْ

امیر گِنِهْ:‌ای گُوهِرْ، منه پَری‌وَشْ

اَرْمُونْ دارمهْ تِهْ لُورهْ دَچینمْ شِه خِشْ

ته خَنْجِرْ بِدَسْتی وُ خجیرهْ مَهْوَشْ

منْ جانْ‌رِهْ نثار کمّه، برو منه کش

بسا ته تِرِه اُونطورْ که وِسّه صانِعْ

هاکِرْدِهْ به ته تَنْ همه چیزْرِهْ جامِعْ

امیر گِنِهْ: هر کَسْ که بَوُونه قانِعْ،

اسبابِ دَنی وِرِهْ نَبُونه مانِعْ

امیر گِنِهْ:‌ای دوُنِ زبونِ طامِعْ!

جُز نُومِ خِدا نَشوُنه گُوش سامِعْ

هر کسْ به صفاتِ حَقّْ بئییِه\ قانِعْ

نُور حقّْ وِنِهْ دِلْ‌رِهْ هَکِرْدِهْ لامِعْ

اَمْروُزْ نُوورِ گِلْ رِهْ بَدیمه ته باغْ

شهْ مِسکینهْ دِلِ سَرْ دَچیمه سی داغْ

منْ بلبلْ صِفِتْ نالمّه ته گِلِهْ باغْ

ته فرقتْ جه داغْبه دل دارمه، سَر داغْ

سیاهی سَرْ، خطْ اَلِفِهْ ته زِلْفْ

یک روزْ نَدیینْ، صد هزار حقِهْ ته زلْفْ

سیاهی، شُوی تار و تاریکِهْ ته زلفْ

هرْ کُوچه گِذِرْ کِمّهْ رَفیقْهْ ته زلفْ