ویهار درآمو، تی تی (شکوفه) بدیمه داره

فلک به زمین سی سر شکوفه باره

بلبل بسروئه، سر به پا، ئَیْری (هئیری) داره

خویِ مزه‌رِهْ اونْ دوّنه، یار نداره

سی داغ به منه دل دره ته ابرویه

عجب ویّمه که داغ به دل مه برویه

وشکو رنگ به رنگ، دیمه کنار رویه

سرونگ هدا بون، دارمه ته یار بویه

سربازمّه ته عشق، هرچی بونه بووئه

امیر گنه: هر کس به دنی دَوُنه،

واجب کنّه، ته خال و خطِ ور بوئه

سوگند به تنه تازه خط ماه نوئه

یارون و دوستون، اندی نکنین مُونّه

ونه بمردن، بوردن قدیمه خونه

دِ جفت کوه سنگ و نه قبر میونه (بشونه)

زنْ پرچیمه سَرْ، اِشِنِهْ کی جوونه

ونوشه که در بموئه نوویهاره

کس بوئه که سَرِ بو کردنْ نداره؟

یار اونْ یاره که، خاطر یار ره داره

گرجان طلبه، نانووئه، بسپاره

کوک ره بدیمه، سروسّه جویباره

شاهین ونه ور لوزوئه که درآره

اون ویهار که باز بیمْ دریو کناره

تیرنگ به منه چنگ بی، گنجشک بیاره

ته بخت و دولت، به چل پر دِماسه!

ته دولت بَگِرْدِهْ، بَگِرْدِهْ گِرْدِهْ تاسِهْ

زُحَلْ کمترینْ بنده‌یِ ته اَسٰاسِهْ

عُطارِدْ، نویسنده‌یِ ته اَجْناسِهْ

خنده خنده با من هکرده حکاته

ذرّه ذرّه الماس مه دل دله بپاته

سومّه نرد دچینم ته شش درگهاته

هنوز نچیمه، گنی: هچین بپاته

امیر گنه: مه دردِ دِل دوا، تِهْ

دوستْ، آب و نمک دارنهْ، سَر تا به پاتِهْ

گِدامِهْ، تِمادارْمِهْ دوستِ زِکاتِهْ

مُتحقِّمِهْ مِنْ، دوستِ دِ تاحِکاتِهْ

سَرْره بشسّی، زلف کنّه کینه کینه

سرخه گلْ بوارسّه، میونِ سینهْ

تو مه سورهْ داریُ و من ته مَمینهْ

بروُ دَ پیچمْ، که (مه) مدّعا هَمینهْ

ته چیره به خوبی، گلِ آتشینه

من شومه به آتش، اگر آتش اینه

دهون حلقه‌یِ میم و لو انگبینه

چرخِ فلک، ته خَرمنِ خوشه‌چینه

بلبل به گل دورو گل به بلبل دوره

بلبل چه من، گل چه ته صاحب نوره

دعا برسن دوستِ کلاله موره

دل با ته نزدیکه، چیره ته جه دوره

امروز سر راه بدیمه یک درْدونه

کمنّه کپل پشت دشنّیه شونه

اونچه که منه عقل و منه گمونه:

«سرخه گله که چادر دپیته شونه»

سَرِ بمیرم، سَرون ونه وَنوشه

چشمِ بمیرم، مجیک ونه سرپوشه

زلف بمیرم، هشّنی (وِشنی) خال وخوشه

د خشِ طمع (تما) دارمه، کنار و گوشه

من قلندروار شومّه سر دروازه

دریم (دلیم) سره، مسته چش آوازه

کرم هکن و برو سر دروازه

شاید دارِ خشک اَزْگه بیاره تازه

آیینه به ته روئه، زلالْ نمنه

فرشته به ته رو، پر و بالْ نمنه

کچی کچیلک، مه دوست، چه‌حالْ نمنه

یک روز ندیین، صد و سی سالْ نمنه

بالْ ره تُو نده، طاقتِ تُو ندارمه

من طاقتِ ته چشِ سیُیو ندارمه

تو زلف ره گلُو شورْنی، من اُو ندارمه

عاشقی ره زَرْ ونهْ، من کُو ندارمه

موسیٰ کوهِ طورْ بهشْته شه عصارهْ

هَر دمْ مناجاتْ کرده وه، شه خداره

یارون یَوینینْ صنعتِ بارْ خدارهْ

مریمْ بی شوهرْ، بداشته وه عیسٰارهْ

شاهونشاهه که وه همه سان نمنه

گاهی پیر و وه گاهی جوان نمنه

گاهی ترکسّونِ ترک زبان نمنه

همون علی شاه مردا نمنه

دریویِ میونْ بدیمه یک ستاره

قنبر به جلو، شاه مردون سواره

یا شاه مردون هده مده مدّعاره

کشه بزنم، قبر امام رضا ره