فعل آلوده گوهر آلاید

از خم سر که سر که پالاید

هر کجا گوهری بدست بدیست

بدگهر نیک چون تواند زیست

بد ز بد گوهران پدید آید

[...]

لشکر شادبهر در جنبید

نای رویین و کوس بغر نبید

هر که را راهبر ز غن باشد

منزل او بمرزغن باشد

با درفش ار تپانچه خواهی زد

باز گردد بتو هر آینه بد

آب و آتش بهم نیامیزد

بالوایه ز خاک بگریزد

هر که را رهبری کلاغ کند

بی گمان دل بدخمه داغ کند

تیز شد عشق و در دلش پیچید

جز غریو و غرنگ نپسیچید

نکند میل بی هنر بهنر

که بیوسد ز زهر طعم شکر

روز پیکار و روز کردن کار

بستدندی ز شیر شرزه شکار

مثل مو بود بدین اندر

مثل زو فرین و آهن در

بارگی خواست شاد بهر شکار

بر نشست و بشد بدیدن شار

گاه اقبال آبگینه خنور

بستاند ز تو عدو به بلور

گفتم این و گریختم ز عسس

شاه شطرنج را نگیرد کس

خواستم با نیاز و داشادش

پدر اینجا بمن فرستادش

حرکاتش همه ره هنرست

برم از جان من عزیزترست

شد مژه گرد چشم او ز آتش

نیش [و] دندان کژدم و کربش

زود بردند و آزمودندش

همه کاچالها نمودندش

سنگ بی نمج و آب بی زایش

همچو نادان بود بآرایش

رخ ز دیده نگاشته بسر شک

وان سرشکش برنگ تازه زرشک

چون مراغه کند کسی بر خاک

چون برد خاک او چه دارد باک

تبنک را چو کژ نهی بیشک

ریخته کژ برآید از تنبک