از فتح و ظفر بینم بر نیزۀ تو عقد

وز فرّ و هنر بینم بر دیزۀ تو یون

زین هر دو زمین هر چه گیا روید تا حشر

بیخش همه روئین بود و شاخ طبر خون

ز خون دشمن او شد ببحر مغرب جوش

فکند تیغ یمانش رخش در عمان

ز میغ نزم کزان روز روشن از مه تیر

چنان نمود که تاری شب از مه آبان

کنند واجب جذری هم اندر آن ساعت

بهر شبی و سپارد بناقد وزّان

ز بهر سور ببزم تو خسروان جهان

همی زنند شب و روز ماه بر کوهان

چو بر روی ساعد نهد سر به خواب

سمن را ز پیلسته سازد ستون

جلالش بر نگیرد هفت کشور

سپاهش بر نگیرد هفت گردون

زان ملک را نظام و ازین عهد را بقا

زان دوستان بفخر و ازین دشمنان شمان

از آرزوی روی گل و روی دوستان

زرّین شدست روی من و روی بوستان

چون سیم سفچه شاخ درختان جویبار

چون زرّ خفچه برگ درختان بوستان

گر بوستان بباد خزان زرد شد رواست

اندی که سرخ ماند روی خدایگان

دریا گر آن بود که بدو در گهر بود

دریاست مدح گوی خداوند را دهان

در زیر امر اوست جهان و جهان خود اوست

یا رب خدایگان جهانست یا جهان

آبست و زعفران حسد تو که حاسدت

بر چشم چشمه دارد و بر چهره زعفران

نا داده سود باشد و داده زیان بخلق

او داده سود بیند و نا داده را زیان

آن چه روی است آن شکفته گردش اندر گلستان

وان چه جرّاره است خفته سال و مه بر گل ستان

شاه گیتی خسرو لشکرکش لشکرشکن

سایهٔ یزدان شه کشور ده کشورسِتان

ار یقین خواهی که بینی از گمان آویخته

آنکه آن فربه سرینش بنگر و لاغر میان

هزیمت رفتگان چونان همی رفتند روی از پس

چن اندر رستخیز آنکس کجا گویندۀ بهتان

سپهسالار لشکرشان یکی لشکر کاری

شکسته شد از و لشکر ولیکن لشکر ایشان

بوسه ندهد ما را ، ما را ندهد بوسه

غمگین دل ما دارد ، دارد دل ما غمگین