اسرار نهفته گر نگفتی بهتر

وین راز نگفته گر نهفتی بهتر

کز بهر زمامدار امروزی نیست

سرمایه‌ای از پوست کلفتی بهتر

ای سست عقیده، سخت شادی دیگر

خرسند ز رأی اعتمادی دیگر

خواهی چو برادرت مهیا سازی

از بهر وطن قراردادی دیگر

ای غافل نشناخته زنگی از حور

وز جهل نداده فرق ظلمت از نور

عالم همه پر صدا ولی گوش تو کر

دنیا همه با ضیا ولی چشم تو کور

این خانه ویرانه که تا نفخه صور

چون جغد کند در آن نشیمن منصور

عدلیه بود به اسم و ظلمیه به رسم

بر عکس نهند نام زنگی کافور

از بهر مجازات و مکافات وزیر

قانع نشوم به نفی و اثبات وزیر

این است که از پارلمان باید خواست

بگذشتن قانون مجازات وزیر

ای مرد جوان، تجربه از پیر بگیر

در دست یلی قبضه شمشیر بگیر

حق تو اگر در دهن شیر بود

با جرأت شیر از دهن شیر بگیر

صندوق دهن بسته درش چون شد باز

افکند میان این و آن غلغله باز

آراست فقط طایر اقبال و همه

گویند به فرق ما نشیند این باز

طوفان بشنو چو نی، نوای تبریز

وز دیده ببار خون برای تبریز

تا جبهه نای و قامت چنگ چو نی

کن ناله برای نینوای تبریز

دهقان پسر کارگری کهنه لباس

آمد پی دعوتم ز شب رفته دو پاس

با پای برهنه راضی از دست و چکش

با فرق شکسته شاکر از بازو داس

گل نیست دلم که رنگ و بو خواهد و بس

در باغ چو من نام نکو خواهد و بس

با خاک نشینی نکند ناله و آه

از دولت اشک آبرو خواهد و بس

در مملکت انقلاب می باید و بس

وز خون عدو خضاب می باید و بس

خواهی تو اگر شوی موفق فردا

امروز دگر شتاب می باید و بس

شهزاده آزاد چو شد حارس فارس

خونریزی و اغتشاش شد جالس فارس

بس تاخت به فارس از ره جور فرس

ای وای به فارسی از این حارس فارس

ای دل تو همیشه راه حق پوی و مترس

با مسلک حق رضای حق جوی و مترس

کن پیشه خویش پاکی و چون طوفان

با داخله و خارجه حق گوی و مترس

امروز که گشته هر غمینی دلخوش

وز مقدم نوروز جهان مینووش

تبریک صمیمانه خود را طوفان

تقدیم کند به توده زحمتکش

با کجروی خلق جعلق خوش باش

با کشمکش گنبد ازرق خوش باش

دی با سیه و سفید اگر خوش بودی

امروز به کابینه ابلق خوش باش

ای دوست به فکر جنگجوئی کم باش

در صلح عمومی علم عالم باش

با هر که زنی لاف محبت یکروز

مردانه و ثابت قدم و محکم باش

از درد و غم زمانه افسرده مباش

وز کجروی سپهر آزرده مباش

ور گردش آسمان زمینت بزند

چون مردم سرگشته کله خورده مباش

در بیشه دهر، شیر با دندان باش

هم پیشه پنجه هنرمندان باش

گر شام کند خار چمن خون به دلت

چون غنچه صبحدم دمی خندان باش

ای خامه راست رو حقیقت جو باش

با خوردن خون دل حقیقت گو باش

گر سر ببرندت ز حقیقت گوئی

با دشمن و دوست یک دل و یکرو باش

در پای گلی شبی نهاده سر خویش

دادم به چمن آب ز چشم تر خویش

آنگاه چو مرغ  در قفس، با اندوه

کردم سر خویش را بزیر پر خویش