عشق است صبوح و من بدو بیدارم

عشق است بهار و من بدو گلزارم

سوگند به عشقی که عدوی کار است

کانروز که بیکار نیم بیکارم

عشق است قدح وز قدحش خوشحالم

او راست عروسی و منش طبالم

سوگند بدان عشق که بطال گر است

کانروز که طبال نیم بطالم

عشق تو گرفته آستین می‌کشدم

واندر پی یار راستین می‌کشدم

وانگه گوئی دراز تا چند کشی

با عشق بگو که همچنین می‌کشدم

عمری رخ یکدگر بدیدیم به چشم

امروز که درهم نگریدیم به چشم

وانگه گوئی دراز تا چند کشی

با عشق بگو که همچنین میکشدم

فانی شدم و برید اجزای تنم

می‌چرخ که بر چرخ بد اول وطنم

مستند و خوشند و می‌پرستند همه

در عیب از این وحشت و زندان که منم

فرمود که دست و پا بکاری بزنیم

تا می نرود دو دست بازی بزنیم

چون در تو زدیم دست از این شادی را

پس چون نزنین دست آری بزنیم

قد صبحنا اللله به عیش و مدام

قد عیدنا العید و مام صیام

املا قدحا وهات یا خیر غلام

کی یسکرنا ثم علی‌الدهر سلام

قاشانیم و لاابالی حالیم

فتنه شدگان ازال آزالیم

جانداده به عشق رطل مالامالیم

صافی بخوریم و درد بر سر مالیم

قومیکه چو آفتاب دارند قدوم

در صدق چو آهنند و در لطف چو موم

چون پنجهٔ شیرانهٔ خود بگشایند

نی پرده رها کنند و نی نقش و رسوم

گاه از غم دلبران بر آتش باشم

گاه از پی دوستان مشوش باشم

آخر بچه خرمی زنم راه نشاط

آخر به کدام دلخوشی خوش باشم

گاهی ز هوس دست زنان میباشم

گاه از دوری دست گزان میباشم

در آب کنم دست که مه را گیرم

مه گوید من بر آسمان میباشم

گر باده نهان کنیم بو را چه کنیم

وین حال خمار و رنگ و رو را چه کنیم

ور با لب خشک عشق را خشک آریم

این چشمهٔ چشم همچو جو را چه کنیم

گر چرخ پر از ناله کنم معذورم

ور دشت پر از ژاله کنم معذورم

تو جان منی و میدوم در پی تو

جان را چو به دنباله کنم معذورم

گر چرخ زنم گرد تو خورشید زنم

ور طبل زنم نوبت جاوید زنم

چون حارس چوبک زن بام تو شوم

چوبک همه بر تارک ناهید زنم

گر جنگ کند به جای چنگش گیرم

ور خوار کنم بنام و ننگش گیرم

دانی بر من تنگ چرا می‌گیرد

تا چون ببرم آید تنگش گیرم

گر خوب کنی روی مرا خوب توام

ور چنگ کنی چو چوب هم چوب توام

گر پاره کنی ز رنج ایوب توام

ای یوسف روزگار یعقوب توام

گردان به هوای یار چون گردونیم

ایزد داند در این هوا ما چونیم

ما خیره که عاقلان چرا هشیارند

وانان حیران که ما چرا مجنونیم

گر دریائی ماهی دریای توام

ور صحرائی آهوی صحرای توام

در من می‌دم بندهٔ دمهای توام

سرنای تو سرنای تو سرنای توام

گر دل دهم و از سر جان برخیزم

جان بازم و از هر دو جهان برخیزم

من بنده به خوی تو نمیدانم زیست

مقصود تو چیست تا از آن برخیزم

گر دل طلبم در خم مویت بینم

ور جان طلبم بر سر کویت بینم

از غایت تشنگی اگر آب خورم

در آب همه خیال رویت بینم