ای باد صبا به کوی آن دلبر کش

احوال دلم بگوی اگر باشد خوش

ور زانکه برای خود نباشد دلکش

زنهار مرا ندیده‌ای دم درکش

ای جان جهان و روشنائی همه خوش

آرام دلی و آشنائی همه خوش

بر ما گذری اگر کنی سلطانی

ور بوسه مزید بر فزائی همه خوش

ای چشم بیا دامن خود در خون کش

وی روح برو قماش بر گردون کش

بر لعل لبت هر آنکه انگشت نهاد

مندیش و زبانش از قفا بیرون کش

گفتی چونی بیا که چون روزم خوش

چون روز همی درم می‌دوزم خوش

تا روی چو آتشت بدیدم چو سپند

می‌سوزم و می‌سوزم و می سوزم خوش

گه باده لقب نهادم و گه جامش

گاهی زر پخته گاه سیم خامش

گه دانه و گاه صید و گاهی دامش

این جمله چراست تا نگویم نامش

مرغان رفتند بر سلیمان بخروش

کاین بلبل را چرا نمی‌مالی گوش

بلبل گفتا به خون ما در بمجوش

سه ماه سخن گویم و نه ماه خموش

من شیشه زنم بر آن دل سنگ خوشش

تا جنگ کند بشنوم آن جنگ خوشش

تا بفروزد به خشم آن رنگ خوشش

تا بخراشد مرا بدان چنگ خوشش

ناگه بزدم دست بسوی جیبش

سرمست شدم ز لذت آسیبش

دستم نرسید سوی جیبش اما

المنة الله که بر دم سیبش

نیمی دف من به موش دادی همه خوش

باقی به کف بنده نهادی همه خوش

با درف دریده در سماع آمده‌ایم

ای با تو مراد و بیمرادی همه خوش

هان ای دل تشنه، جوی را جویان باش

بی‌پای میای و دایما پویان باش

با آنکه درون سینه بی‌کام و زبان

سرچشمهٔ هر گفت توی، گویان باش

هرچند ملولی نفسی با ما باش

مگریز ز یاران و درین غوغا باش

یا همچو دلم واله و شیدائی شو

یا بهر نظاره حاضر سودا باش

ای دل برو از عاقبت اندیشان باش

در عالم بیگانگی از خویشان باش

گر باد صبا مرکب خود میخواهی

خاک قدم مرکب درویشان باش

ای روز نشاط روشنی وقت تو خوش

وی عالم عیش و ایمنی وقت تو خوش

در سایهٔ زلف تو دمی میخسبم

تو نیز موافقت کنی وقت تو خوش

ای روی چو آفتاب تو شادی کش

وی موی تو سرمایه ده، جمله حبش

تنها تو خوشی و بس در این هر دو جهان

باقی تبع تواند گشته همه خوش

ای زلف پر از مشک تتاری همه خوش

اندر طلب چو من نگاری همه خوش

در فصل بهار و نوبهاری همه خوش

چون قند و نبات در کناری همه خوش

ای سودائی برو پی سودا باش

در صورت شیدای دلت شیدا باش

با سایهٔ خود ز خوی خود در جنگی

خود سایهٔ تست خصم تو، تنها باش

ای عشق بیا به تلخ خویان خو بخش

ای پشت جهان به حسن چوپان رو بخش

از باغ جمال تو چه کم خواهد شد

زان سیب زنخدان، دو سه شفتالو بخش

ای کرده به پنج شمع روشن هر شش

ای اصل خوشی و هرچه داری همه خوش

تا چند چو الحمد مرا می‌خوانی

همچون بقره بگیر گوش من و کش

ای گنج بیا زود به ویرانهٔ خویش

وی زلف پریشان مشو از شانهٔ خویش

وی مرغ متاب روی از دانهٔ خویش

ای خانه خدا درآی در خانهٔ خویش

ای یار مرا موافقی وقتت خوش

بر حال دلم چو لایقی وقتت خوش

خواهم به دعا که عاشقان خوش باشند

ور زانکه تو نیز عاشقی وقتت خوش