رفتم به سر گور کریم دلدار

میتافت ز گلزار تنش چون گلزار

در خاک ندا کردم خاکا زنهار

آن یار وفادار مرا نیکو دار

روی چو مهت پیش چراغ اولی‌تر

روی حبشی کرده به داغ اولی‌تر

این حلقه چو باغست تو بلبل ما را

رقص بلبل میان باغ اولی‌تر

زان ابروی چون کمانت ای بدر منیر

دل شیشهٔ پرخون شود از ضربت تیر

گویم ز دل و شیشه و خون چیست نظیر

بردارم جام باده و گوید گیر

ساقی گفتم ترا می ساده بیار

وان زنده کن مردم آزاده بیار

گفتی که در این دور فلک بادی هست

تا باد رسیدن ای صنم باده بیار

سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر

آغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

خوش باش که تا چشم زنی خود بکشد

حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

طبعم چو حیات یافت از جلوهٔ فکر

آورد عروس نظم در حجرهٔ ذکر

در هر بیتی هزار دختر بنمود

هر یک به مثال مریم آبستن و بکر

فرمود خدا به وحی کای پیغمبر

جز در صف عاشقان بمنشین بگذر

هر چند ز آتشت جهان گرم شود

آتش میرد ز صحبت خاکستر

گر جان داری بیار جان باز آخر

آنجای که برده‌ای ز آغاز آخر

یک نکته شنید جان از آنجا آمد

صد نکته شنید چون نشد باز آخر

گر در سر و چشم عقل داری و بصر

بفروش زبان را و سر از تیغ بخر

ماهی طمع از زبان گویا ببرید

ز این رو نبرند از تن ماهی سر

گر گل کارم بیتو نروید جز خار

ور بیضهٔ طاوس نهم گردد مار

ور بر گیرم رباب بر درد تار

ور هشت بهشت برزنم گردد چار

گفتم بنما که چون کنم بمیر

گفتم که: شد آب روغنم گفت بمیر

گفتم که شوم شمع من پروانه

ای رو تو شمع روشنم گفت بمیر

گفتم چشمم گفت سحابی کم گیر

گفتم جگرم گفت سرابی کم گیر

گفتم که دلم گفت کبابی کم گیر

گفتم که تنم گفت خرابی کم گیر

گر رنگ خزان دارم و گر رنگ بهار

تا هردو یکی نشد نیامد گل و خار

در ظاهر خار و گل، مخالف دیدار

بر چشم خلاف دید، خندد گلزار

گفتی که: بیا که باغ خندید و بهار

شمعست و شراب و شاهدان چو نگار

آنجا که تو نیستی از اینهام چه سود؟

و آنجا که تو هستی خود از اینها بچه کار؟

گوش ما را بی‌دم اسرار مدار

چشم ما را بی‌رخ دلدار مدار

بزم ما را بی‌می خمار مدار

ما را نفسی بیخودت ای یار مدار

ای بسته حجاب، پردها را بردار

تا کس نرود دگر به صید مردار

رحم آر که مسیریان را از جوع

آب گرمی شدست یلغون بازار

مائیم چو حال عاشقان زیر و زبر

وز دلبر ما هر دو جهان زیر و زبر

از زیر و زبر منزه آمد شه ما

وانکس که از او جست نشان زیر و زبر

مجموع تن و قالب خود را بنگر

جوقی مستند و خفته بر همدیگر

مونس خواهی صلای بیداری زن

بر خفته منه پای و ازو در مگذر

مجنون و پریشان توام دستم گیر

سرگشته و حیران توام دستم گیر

هر بیسر و پای دستگیری دارد

من بیسر و بی‌پای توام دستم گیر

من دم نزنم از این جهان دمگیر

من در طربم همه جهان ماتم گیر

بیدق ببری ز ما ولی شه نبری

ما و رخ شه هزار بیدق کم گیر