عشاق به یک دم دو جهان در بازند

صد ساله بقا به یک زمان دربازند

بر بوی دمی هزار منزل بروند

وز بهر دلی هزار جان دربازند

عشق آن باشد که خلق را دارد شاد

عشق آن باشد که داد شادیها داد

زاده است مرا مادر عشق از اول

صد رحمت و آفرین بر آن مادر باد

عشق آن خوشتر کز او بلاها خیزد

عاشق نبود که از بلا پرهیزد

مردانه کسی بود که در شیوهٔ عشق

چون عشق به جان رسد ز جان بگریزد

عشق از ازلست و تا ابد خواهد بود

جویندهٔ عشق بیعدد خواهد بود

فردا که قیامت آشکارا گردد

هر دل که نه عاشق است رد خواهد بود

عشق تو بهر صومعه مستی دارد

بازار بتان از تو شکستی دارد

دست غم تو بهر دو عالم برسید

الحق که غمت درازدستی دارد

عشق تو خوشی چو قصد خونریز کند

جان از قفس قالب من خیز کند

کافر باشد که با لب چون شکرت

امکان گنه یابد و پرهیز کید

عشق تو سلامت ز جهان می‌ببرد

هجر تو اجل گشته که جان می‌ببرد

آندل که به صد هزار جان می‌ندهم

یک خندهٔ تو به رایگان می‌ببرد

عشقی آمد که عشقها سودا شد

سوزیدم و خاکستر من هم لا شد

باز از هوس سوز خاکستر من

واگشت و هزار بار صورتها شد

عقل و دل من چه عیشها میداند

گر یار دمی پیش خودم بنشاند

صد جای نشیب آسیا میدانم

کز بی‌آبی کار فرو میماند

علم فقها ز شرع و سنت باشد

حکم حکما بیان حجت باشد

لیکن سخنان اولیای ملکوت

از کشف و عیان نور حضرت باشد

عید آمده کز تو عید عیدانه برد

از خرمن ماه تو به دل دانه برد

اینش برسد که روی بر ماه کند

وینش نرسد که ماه نو خانه برد

غم را بر او گزیده میباید کرد

وز چاه طمع بریده میباید کرد

خون دل من ریخته میخواهد یار

این کار مرا به دیده میباید کرد

غم کیست که گرد دل مردان گردد

غم گرد فسردگان و سردان گردد

اندر دل مردان خدا دریائیست

کز موج خوشش گنبد گردان گردد

فردا که به محشر اندر آید زن و مرد

از بیم حساب رویها گردد زرد

من عشق ترا به کف نهم پیش برم

گویم که حساب من از این باید کرد

قاصد پی اینکه بنده خندان نشود

پنهان مکن از بنده که پنهان نشود

گر بر در باغی بنویسی زندان

باغ از پی آن نوشته زندان نشود

قد الفم ز مشق چون جیم افتاد

آن سو که توی، حسن در آن تیم افتاد

آن خوبی باقی تو ای جان و جهان

دل بِسْتَد و اندر پی باقیم افتاد

قومی به خرابات تو اندر بندند

رندی چند و کس نداند چندند

هشیاری و آگهی ز کس نپسندند

بر نیک و بد خلق جهان میخندند

کاری ز درون جان میباید

وز قصه شنیدن این گره نگشاید

یک چشمهٔ آب در درون خانه

به زان رودی که از برون می‌آید

کامل صفتی راه فنا می‌پیمود

چون باد گذر کرد ز دریای وجود

یک موی ز هست او بر او باقی بود

آن موی به چشم فقر زنار نمود

گر با دل و دنده هیچ کارم افتد

در وقت وصال آن نگارم افتد

خون دل ز آب دیده زان میبارم

تا آن دل و دیده در کنارم افتد