ای دوست، بیا، که با تو باقی دارم

با هجر تو چند وثاقی دارم؟

در من نظری کن، که مگر باز رهم

زین درد که از درد عراقی دارم

در سر هوس شراب و ساقی دارم

تا جام جهان نمای باقی دارم

گر بر در میخانه روم، شاید، از انک

با دوست امید هم وثاقی دارم

جانا، ز دل ار کباب خواهی، دارم

وز خون جگر شراب خواهی، دارم

با آنکه ندارم از جهان بر جگر آب

چندان که ز دیده آب خواهی دارم

اندر غم تو نگار، همچون نارم

می‌سوزم و می‌سازم و دم برنارم

تا دست به گردن تو اندر نارم

آکنده به غم چو دانه اندر نارم

یارب، به تو در گریختم بپذیرم

در سایهٔ لطف لایزالی گیرم

کس را گذر از جادهٔ تقدیر تو نیست

تقدیر تو کرده‌ای، تو کن تدبیرم

چون قصهٔ هجران و فراق آغازم

از آتش دل چو شمع خوش بگدازم

هر شام که بگذشت مرا غمگین دید

می‌سوزم و در فراقشان می‌سازم

بگذار، اگر چه رندم و اوباشم

تا خاک سر کوی تو بر سر پاشم

بگذار، که بگذرم به کویت نفسی

در عمر مگر یک نفسی خوش باشم

پیوسته صبور و رنج‌کش می‌باشم

وندر پی عاشقان ترش می‌باشم

دل در دو جهان هیچ نخواهم بستن

با آنکه مرا خوش است خوش می‌باشم

با نفس خسیس در نبردم، چه کنم؟

وز کردهٔ خویشتن به دردم، چه کنم؟

گیرم که به فضل در گزاری گنهم

با آنکه تو دیدی که چه کردم، چه کنم؟

آوازهٔ حسنت از جهان می‌شنوم

شرح غمت از پیر و جوان می‌شنوم

آن بخت ندارم که ببینم رویت

باری، نامت ز این و آن می‌شنوم

آزاده دلی ز خویشتن می‌خواهم

و آسوده کسی ز جان و تن می‌خواهم

آن به که چنان شوم که او می‌خواهد

کاین کار چنان نیست که من می‌خواهم

در عشق تو زارتر ز موی تو شدیم

خاک قدم سگان کوی تو شدیم

روی دل هر کسی به روی دگری است

ماییم که بت‌پرست روی تو شدیم

وقت است که بر لاله خروشی بزنیم

بر سبزه و گل‌خانه فروشی بزنیم

دفتر به خرابات فرستیم به می

بر مدرسه بگذریم و دوشی بزنیم

امروز به شهر دل پریشان ماییم

ننگ همه دوستان و خویشان ماییم

رندان و مقامران رسوا شده را

گر می‌طلبی، بیا، که ایشان ماییم

چون درد نداری، ای دل سرگردان

رفتن ببر طبیب بی‌فایده دان

درمان طلبد کسی که دردی دارد

چون نیست تو را درد چه جویی درمان؟

هر دم شب هجران تو، ای جان و جهان

تاریک‌تر است و می‌نگیرد نقصان

یا دیدهٔ بخت من مگر کور شده است؟

یا نیست شب هجر تو را خود پایان؟

هر شب به سر کوی تو آیم به فغان

باشد که کنی درد دلم را درمان

گر بر در تو بار نیابم، باری

از پیش سگان کوی خویشم، بمران

تا چند مرا به دست هجران دادن؟

آخر همه عمر عشوه نتوان دادن

رخ باز نمای، تا روان جان بدهم

در پیش رخ تو می‌توان جان دادن

هان! راز دل خستهٔ ما فاش مکن

با یار عزیز خویش پرخاش مکن

آن دل که به هر دو کون سر در ناورد

اکنون که اسیر توست رسواش مکن

خورشید رخا، ز بنده تحویل مکن

این وصل مرا به هجر تبدیل مکن

خواهی که جدا شوی ز من بی‌سببی؟

خود دهر جدا کند، تو تعجیل مکن