درد تو ز هر محتضری خالی نیست

لطف تو ز هر بیخبری خالی نیست

هر چند که در خلق جهان می نگرم

سودای تو از هیچ سری خالی نیست

با یار نواز غم کهن باید گفت

لابد به زبان او سخن باید گفت

لا تفعل و افعل نکند چندان سود

چون با عجمی کن و مکن باید گفت

هر شب به مثال پاسبان کویت

می گردم گرد آستان کویت

باشد که بر آید ای صنم روز حساب

نامم ز جریدهٔ سگان کویت

ما را نه خراسان نه عراق است مراد

وز یار نه وصل و نه فراق است مراد

با هیچ مراد جفت نتوانم شد

طاقم ز مرادها که طاق است مراد

غم با لطف تو شادمانی گردد

عمر از نظر تو جاودانی گردد

گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک

آتش همه آب زندگانی گردد

شمع ار چه من داغ جدایی دارد

با گریه و سوز آشنایی دارد

سر رشتهٔ شمع به که سر رشتهٔ من

کان رشته سری به روشنایی دارد

عشق است که لذت جوانی ببرد

عشق است که عیش جاودانی ببرد

عشق ار چه که آب زندگانی دل است

لیکن ز دل آب زندگانی ببرد

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد

سودای وصال آن جمالم گیرد

پروانهٔ دل چو شمع روی تو بدید

دیوانه شود کم دو عالم گیرد

آن را که دل از عشق پر آتش باشد

هر قصه که گوید همه دلکش باشد

تو قصهٔ عاشقان همی کم شنوی

بشنو بشنو که قصه شان خوش باشد

حاشا که دلم از تو جدا داند شد

یا با کس دیگر آشنا داند شد

از مهر تو بگسلد که را دارد دوست

وز کوی تو بگذرد کجا داند شد؟

با روی تو روی کفر و ایمان بنماند

با نور تجلیت دل و جان بنماند

چون مایی ما ز ما تجلی بستد

امید وصال و بیم هجران بنماند

در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند

با وصل تو سور و ماتمم هیچ نماند

یک نور تجلی توام کرد چنان

کز نیک و بد و بیش و کمم هیچ نماند

کار من و تو بی من و تو ساخته اند

وز نیک و بد من و تو پرداخته اند

تسلیم کن امروز که فردا بیقین

تخمی روید که دی در انداخته اند

صحرا به گل و لاله بیاراسته‌اند

در عیش فزوده و ز غم کاسته‌اند

در خاک عروسان چمن خفته بدند

امروز قیامت است برخاسته‌اند

عشاق تو از الست مست آمده اند

سر مست ز بادهٔ الست آمده اند

می می نوشند و پند می ننیوشند

کایشان ز الست می پرست آمده اند

عشاق که آفتاب عالم‌تابند

در دیده کشند خاک من گر یابند

شد دشمن من ز جهل آن مشتی دون

چون شب‌پرگان که دشمن آفتابند

ز آن پیش که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند

در عهد ازل بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

در خوشه مگر سر کشیئی می دیدند

دیدی که بعاقبت سرش ببریدند

هم پوست ازو به چوب بیرون کردند

هم بر سرش آسیا بگردانیدند

عشاق که ماه عالم جاویدند

مانندهٔ من شوند در امیدند

گشتند مرا دشمن ازین مشتی دون

چون شبپرگان که دشمن خورشیدند

مردان رهش زنده به جانی دگرند

مرغان هواش ز آشیانی دگرند

منگر تو بدین دیده بدیشان کایشان

بیرون ز دو کون در جهانی دگرند