دعوّی عشق جانان در هر دهان نگنجد

وصف جمال رویش در هر زبان نگنجد

نور کمال حسنش در هر نظر نیاید

شرح صفات ذاتش درهر بیان نگنجد

عزّجلال وصلش جبریل درنیابد

[...]

بدبخت اگر بر لب دریا باشد

جز با لب خشک همچو دریا نبود

ای آنکه نشسته اید پیرامن شمع

قانع گشته بخوشه ا زخرمن شمع

پروانه صفت نهید جان بر کف دست

تابو که کنید دست در گردن شمع

با سوز غم تو دل از آنسازد

تا بو که دمی وصل توش بنوازد

پروانه از آن وجود بازد بر شمع

کو نیز برو وجود خود می بازد

تا قیامت شرح عشقش دادمی

گر کسی بودی که باور داشتی

یا رب تو مرین سایهٔ یزدانی را

بگذار بدین جهان جهانبانی را

اندر کنف عاطفت خویشش دار

این حامی بیضهٔ مسلمانی را

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت به گوش دل ما

اصل وگهر عشق ز کانی دگر است

منزلگه عاشقان جهانی دگر است

و آن مرغ که دانهٔ غم عشق خورد

بیرون ز دو کون ز آشیانی دگر است

عشقت که دوای جان این دلریش است

ز اندازهٔ هر هوس پرستی بیش است

چیزی است که از ازل مرا در سر بود

کاری است که تا ابد مرا در پیش است

در عشق توام جهان سرایی تنگ است

همچون چشمت دلم فضایی تنگ است

ای در دل من ساخته منزلگه خویش

معذور همی دار که جایی تنگ است

ز آن روی که راه عشق راهی تنگ است

نه با خودمان صلح و نه با کس جنگ است

شد در سر نام و ننگ عمر همه خلق

ای بیخبران چه جای نام و ننگ است

تا بر سر کوی عشق تو منزل ماست

سر دو جهان به جمله کشف دل ماست

و آنجا که قدمگاه دل مقبل ماست

مطلوب همه جهانیان حاصل ماست

تا بر سر ما سایهٔ شاهنشه ماست

کونین غلام و چاکر درگه ماست

گلزار بهشت و حور خار ره ماست

زیراک برون کون منزلگه ماست

از ما تو هر آنچه دیده ای سایهٔ ماست

بیرون ز دو کون ای پسر پایهٔ ماست

بی مایی ما به کار ما مایهٔ ماست

ما «دایهٔ» دیگران و او دایهٔ ماست

هر سبزه که در کنار جویی رسته است

گویی ز خط بنفشه مویی رسته است

تا بر سر لاله پا به خواری ننهی

کان لاله ز خاک ماهرویی رسته است

مقصود وجود انس و جان آیینه است

منظور نظر در دو جهان آینه است

دل آینهٔ جمال شاهنشاهی است

وین هر دو جهان غلاف آن آینه است

این مرتبهٔارب چه حد مشتاقی است

کامروز هم او حریف و هم او ساقی است

هان ای ساقی باده فرا افزون کن

کز هستی ما هنوز چیزی باقی است

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجود من همه دوست گرفت

نامی است زمن بر من و باقی همه اوست

آمد شب و بازگشتم اندر غم دوست

هم با سر گریه ای که چشم را خواست

خون دلم از هر مژه کز پلک فروست

سیخی است که پاره ای جگر بر سر اوست

گفتا: هر دل به عشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لیکن قد این قبا به هر بالا نیست