عشق را گوهر برون از کون کانی دیگرست

کشتگان عشق را از وصل جانی دیگرست

عشق بی عین است و بی شین است وبی قاف ای پسر

عاشق عشق چنین هم از جهانی دیگرست

دانهٔ عشق جمالش چینهٔ هر مرغ نیست

[...]

دوشم سحر گهی ندی حق بجان رسید

کای روح پاک مرتع حیوان چه می کنی

تو نازنین عالم عصمت بدی کنون

با خواری و مذلّت عصیان چه می کنی

پروردهٔ حظائر قدسی بناز وصل

[...]

ما شیرو می عشق تو با هم خوردیم

با عشق تو در طفولیت خو کردیم

نه نه غلطم چه جای اینست که ما

با عشق تو در ازل بهم پروردیم

قد قامت القیامه کجا عشق داد بار

بل عشق معتبر زقیامت هزار بار

عشق آمد و عقل کرد غارت

ای دل تو بجان بر این بشارت

ترک عجبی است عشق و دانی

کز ترک عجیبنیست غارت

شد عقل که در عبارت آرد

[...]

عقل شخصی است خواجگی آموز

عشق دردیست پادشاهی سوز

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد زدوست

اجزای وجود من همه دوست گرفت

نامیست زمن بر من و باقی همه اوست

زان پیش که آب و گل ما ساخته اند

جان و دل ما بعشق پرداخته اند

عشّاق تو پیش از گل و دل با رخ تو

بی زحمت خویش عشقها باخته اند

تا ظن نبری که ما زآدم بودیم

[...]

بخدای ار کسی تواند شد

بی خدای از خدای برخوردار

عشق تو بهر گدا و سلطان نرسد

وین ملک بهر مورسلمان نرسد

تا دولت عشق تو کرا دست دهد

کاین تاج بهر خسرو و خاقان نرسد

عشق تو کجا رسد بهر خویش پسند

ناکرده وجود خویش پیش تو سپند

عشق تو هماییست که چون پر بگشاد

سلطان کند او را که برو سایه فکند

مردان رهش زنده بجانی دگرند

مرغان هواش زآشیانی دگرند

منگر تو بدین چشم بدیشان کایشان

بیرون زدو کون در جهانی دگرند

آن مرغک من که بود زرین بالش

آیا که کجا پرید و چون شد حالش

از دست زمانه خاک بر سر باشم

تا خاک چرا نکرد بردنبالش

از ما تو هر آنچه دیده ای سایهٔ ماست

بیرون زدو کون ای پسر پایهٔ ماست

بی مائی ما از کارها مایهٔ ماست

ما دایه دیگران و او دایهٔ ماست

ای بیضهٔ مرغ لامکانی که توی

پروانهٔ شمع کن فکانی که توی

چون بیضه اگر بمرغ تسلیم شوی

آن مرغ شوی که مرغ دانی که توی

فراز کنگرهٔ کبریاش بازانند

فرشته صید و پیمبر شکار وسبحان گیر

مرغان او هر آنچه از آن آشیان پرند

بس بی خودند جمله و بی بال و بی پرند

شهباز حضرتند دو دیده بدوخته

تا جز بر وی شاه بکونین ننگرند

بر دست شاه پرورش و زقّه یافته

[...]

بچهٔ بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا بسینه بود

از گنج و طلسم قصّه ای بشنودم

در جستن گنج جان و تن فرسوم

چون بند طلسم گنج را بگشودم

خود گنج و طلسم گنج هم من بودم

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لکن قد این قبا بهر بالا نیست