در دام میا که مرغ این دانه نه‌ای

در شمع میاز چونک پروانه نه‌ای

دیوانه کسی بود که گردد بر ما

کم گرد بگرد ما که دیوانه نه‌ای

ایشان دارند دل من ایشان دارند

ایشان که سر زلف پریشان دارند

خود حال دلی بود پریشان تر ازین

یا واقعه‌ای بی سر و سامان تر ازین

هرگز بجهان که دید محنت زده‌ای

سر گشته روزگار حیران‌تر ازین

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سود عنکبوت خوریم

ما مست زباده الستیم هنوز

وز عهد الست باز مستیم هنوز

در صومعه با سجاده و مصحف و ورد

دردی کش ورند و می‌‌پرستیم هنوز

بازی که همی دست ملک را شاید

منقار بمردار کجا آلاید

بر دست ملک نشیند آزاد ز خویش

در بند اشارتی که او فرماید

مرغ کانجا پرید پر نهاد

دیو کانجا رسید سر بنهاد

در بحر عمیق غوطه خواهم خوردن

یا غرقه شدن یا گهری آوردن

کار تو مخاطره‌ست خواهم کردن

یا سرخ کنم روی ز تو یا گردن

جز دست تو زلف تو نیارست کشید

جز پای تو سوی تو ندانست دوید

از روی تو دیده‌ام طمع زان ببرید

جز دیده تو روی تو نتواند دید

آن پشه که در کوی تو پرواز کند

صیدی کند او که باز نتواند کرد

بازی بودم پریده از عالم ناز

تا بوک برم ز شب صیدی بفر از

اینجا چو نیافتم کسی محرم راز

زان در که در آمدم بدر رفتم باز

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد

سودای وصال آن جمالم گیرد

پروانه دل چو شمع روی تو بدید

دیوانه شود کم دو عالم گیرد

شک نیست چو پروانه کم سر گیرد

شمعش بهزار لطف در خور گیرد

پروانه نخست جان نهد بر کف دست

پس قصد کند که شمع در بر گیرد

فراز کنگره کبریاش مرغانند

فرشته صید و پیمبر شکار و سبحان گیر

آن روز که دوختی مرا دلق وجود

گفتند بطعنه مر ترا خلق وجود:

«خونریزی را چه میکنی؟» راست بدان

من خونریزم ولیکن از حلق وجود

منکر چه شوی بحالت سوختگان؟

نه هر چ ترا نیست کسی را نبود

در عشق تو از ملامتم ننگی نیست

با بیخبران درین سخن جنگی نیست

این شربت عاشقی همه مردان راست

نامردان را درین قدح رنگی نیست

آیین قلندری و آیین قمار

در شهر من آورده‌ام ای زیبا یار

این هفت سپهر در نوشتیم آخر

وز دوزخ و فردوس گذشتیم آخر

هم شد فدی تویی تو مایی ما

وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

گرچه بسر کوی تو بر نگذشتم

هرگز ز سر کوی تو در نگذشتم