از عشق مهی چو بر لب آمد جانم

گفتم بکنی بوصل خود در مانم

گفتا اگرت وصال ما میباید

رو هیچ ممان تو تا همه من مانم

بر آتش عشق تو بسوزم

گر سوختن منت بسازد

گفتی که بباز جان چو مردان

عاشق چه کند که جان نبازد

ای دل این ره بقیل وقالت ندهند

جز بر در نیستی وصالت ندهند

و آنگاه دران هوا که مرغان وی‌اند

تا با پر و بالی پر و بالت ندهند

تو جانی و پنداشتستی که شخص

تو آبی وانگا شتستی سبویی

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

اجزای وجود من هم دوست گرفت

نامی است ز من بر من و باقی همه اوست

باری دگر آتش زده‌ای در دل من

در سوخته آتش زدن آسان باشد

قدر سوز توچه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صد بار دگر سوخته‌ام

صوفیان در دمی دوعید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما نو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه گرد

عشاق ترا هشت بهشت نتگ آید

وز هر چ بدون تست شان ننگ آید

اندر دهن دوزخ از ان سنگ آید

کز پرتو نار نور بیرنگ آید

بویی بمن آمد و ببومست شدم

بویی دگر ار بشنوم از دست شدم

غم با لطف تو شادمانی گردد

عمر از نظر تو جاودانی گردد

گرباد بدوزخ برداز کوی تو خاک

آتش همه آب زندگانی گردد

هرگز نشودای بت بگزیده من

مهرت ز دل و خیالت از دیده من

گر از پس مرگ من بجویی یابی

مهر تو در استخوان پوسیده من

فردا که مقدسان خاکی مسکن

چون روح شوند راکب مرکب تن

چون لاله بخون جگر آلوده کفن

از خاک سر کوی تو بر خیزم من

زلف تو نه‌ایم تا بکمتر بادی

دور از رویت شویم دور از رویت

آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

رقص آن نبود که هر زمان بر خیزی

بی درد چو گرد از میان برخیزی

رقص آن باشد کز دو جهان بر خیزی

دل پاره کنی وز سر جان برخیزی

گرت باید کزین قفص برهی

باز ده وام هفت و پنج و چهار

حلقه در گوش چرخ و انجم کن

تا دهندت ببندگی اقرار

آفرینش نثار فرق تو اند

بر مچین چون خسان زراه نثار

تا زاغ صفت بجیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خورشاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست‌شه را شایی